Astry, fiołki i frezje. Chryzantemy. Storczyk.

Bardzo (jeśli chodzi o mnie, przynajmniej) trudno (ba, nawet i: niezręcznie!) przyjmować kwiaty i czekoladki; tym trudniej, że nie wyglądają zupełnie na (znane już, skądinąd) podejrzanie foremne, i niezobowiązujące “the kwiaty & the czekoladki“. Jest mi, oczywiście, niezmiernie przyjemnie, czytać tak ciepłe i pochlebne dla nas (Jurka Jarniewicza, Artura Burszty, i mnie, i Biura Literackiego, i miasta Wrocławia, i poezji, i samej formuły spotkania) opinie autorów, którzy uczestnicząc w imprezie warsztatowej, obdarzyli nas już dostatecznie wspaniałomyślnie (niezasłużonym, bo wszak “niesprawdzalnym”), zaufaniem.

Bo nie chodziło o nas. Ani o formułę “warsztatów”. Ani o Biuro Literackie. Ani o Wrocław. Ani o wiosnę. Ani, chyba też, przynajmniej nie tak do końca, o poezję, o literaturę – choć królowała niepodzielnie, nawet w prywatnych, przy piwie, rozmowach.

Dla mnie każde tego rodzaju spotkanie jest piekielnie trudne; czasem tak trudne, że aż nieprzyjemne – z początku, przynajmniej, gdy daje o sobie znać niepewność co do możliwości dzielenia z kimkolwiek swych najbardziej prywatnych, i szczerych, rozpoznań; nieraz wręcz zawierzeń.

Zawierzeń – funkcji słowa. I komunikacji. Swej naiwnej wierze w możliwość w ogóle rozmowy z “naddanym”, niejako poprzez formułę (naszego palcem na wodzie doprawdy pisanego “wykładowstwa”, i w dużej mierze przynajmniej przypadkowych zgłoszeń do spotkań warsztatowych), interlokutorem – człowiekiem, o którym możemy sądzić tyle zgoła (zwłaszcza o ósmej rano, zwlekając się z łóżka), że więcej postawi nam wymagań, żądań (nieraz nieracjonalnych!); niźli – da do myślenia.

Lecz, jednak zawsze (które to [“zawsze“] stawiam, wnioskując na podstawie kilkudziesięciu /par excellance, odbytych/ różnego rodzaju: warsztatowych, turniejowych, czy autorskich, spotkań), dzieje się inaczej. I mimo niepokoju, mimo dzielących nas różnic, udaje się odnaleźć płaszczyznę kpiącego z reguł, [podprogowego?!] porozumienia. Pomaga w tym (“porozumieniu ponad podziałami”) najbardziej chyba – poczucie humoru. I otwartość, szczerość.

Spędzając, paląc ostatniego (wobec wymuszonej abstynencji dla dwóch co najmniej następnych godzin) papierosa, już tuż przed rozpoczęciem pierwszego spotkania w ramach warsztatów literackich, czuję się, co tu kryć, po prostu jak idiotka. Bo i jak mówić, ludziom tak bardzo od siebie wzajem różnym, i tak dla mnie obcym, o tym, co dla mnie prymarne, co dla mnie ważne, etc. etc. etc.?

Potem już łatwiej; już razem się pośmialiśmy, już czytaliśmy wzajem swoje wiersze, już interpretowaliśmy cudze, no i już znamy się na tyle, aby oswoić, a w końcu i przekroczyć formułę spotkania z tablicą i garścią mazaków; gdzieś na przecięciu owego nieufnego przejęcia pierwszego wieczoru (gdy rozmawiamy “po co piszemy?”!), z naznaczonym postmodernistycznym humorem rozdaniem świadectw, pożegnalnego niedzielnego popołudnia – gdzieś na przecięciu, lub może na stycznej naszych oczekiwań sytuuje się i spleen, i niedosyt, i w końcu rodzaj zadowolenia, nawet radości, że się wspólnie przeżyło tak konwencjonalną, jak podróż wagonikami poprzez tunel grozy czeskiego wesołego miasteczka, czy też disneyowskiego jurajskiego parku, przygodę współodczucia. Współrozumienia. Próbę negocjacji.

A – jednak iskrzy. A jednak daje do myślenia. A jednak każde z nas wyjeżdża z walizeczką co najmniej odrobinę cięższą.

Nie, nie zamierzaliśmy (gdzieżbyśmy śmieli!) wybijać Państwu z głowy poezji/poezjowania (tzn. pisania, czytania, recenzowania, itd.). Rozmawiając, utwierdzaliśmy się, wspólnie, w intuicji, że ufundowany na szczerości, respektujący indywidualne pojęcie o wyrazie, ale jednocześnie i respektujący znaczenie podstawowych umiejętności literackich (do jakich zaliczyliśmy znajomość /nawet i odrzucanych autorytatywnie nieraz formuł/, umięjętność rzetelnej analizy, respekt /a choćby znajomość/ dla konwencji, otwarcie na pozakonwencjane rozwiązania; a zatem (nie tyle umiejętność, co) chęć obiektywnej oceny tekstu literackiego), moduł porozumienia, wnosi znacznie więcej w nasze pisanie, czytanie, i interpretacje, niż dyskursy wywiedzione (ze) z góry założonej poprawności (względem czegokolwiek).

Wspólnie obalaliśmy stereotypy. Lub raczej rozpoznaliśmy je, by je wyśmiać; by odmówić współudziału w ich utrwalaniu. Zadeklarowaliśmy chęć usłyszenia/przeczytania odważnych wystąpień. Ufundowanych na intuicji i wiedzy (nie: odwrotnie!;). Na – dobrej intencji.

Znowu się okazało, że […]. Jakie /jednak/ szczęście! No i za to, to ja teraz dziękuję, Państwu.