Dbałość o brzmienie i maestria warsztatowa

Wskazanie: Bogusław KIERC Cło oraz Maciej WOŹNIAK Iluzjon

Dwie książki w tym roku ujęły szczególnie moje czytelnicze oko i ucho (które są najprzychylniejsze dysharmoniom zamykanym w harmoniach): Cło Bogusława Kierca i Iluzjon Macieja Woźniaka.

Cło jest przede wszystkim książką odważną, idącą pod prąd rozmaitych przyzwyczajeń czytelniczych, bo łączą w jedno doświadczenie erotyzmu, religijności, starości i śmierci; Kierc jawi się w tych tekstach jako wątły (bo człowiek, śmiertelnik), baczny (bo uwaga i precyzja tych wierszy jest niezwykła) i przynajmniej rozczworzony, jeśli nie rozpiątkowany w sobie, rozrywany przez sprzeczne pragnienia i oczekiwania.

Iluzjon natomiast to piękna, erudycyjna podróż w głąb roku rozumianego jako cykl rodzenia się, rozkwitania, obumierania i ponownych narodzin, subtelny traktat o istocie ludzkiego życia i sztuki, zarazem lokalny i światowy, osadzony jedną nogą w naturze, drugą w kulturze.

Obie książki zwracają uwagę dbałością o brzmienie i maestrią warsztatową – u Kierca mamy żartobliwe, sowizdrzalskie niekiedy wręcz rymy, puszczanie oka do Baki i Rymkiewicza, u Woźniaka – rzadkie i szlachetne formy (pantum, sonet, villanella), użyte zawsze bezbłędnie i z wielkim wyczuciem.