Kiedy debiutować? Czy debiutować?

Podejrzewam, że pytanie o dogodny moment na debiut pisarski jest de facto pytaniem o samopoczucie debiutanta, jakie udziela się w momencie opublikowania swojej pierwszej książeczki i jedynie o samopoczuciu mogę co bądź powiedzieć.

W wieku lat osiemnastu samopoczucie na ogół bywa wypadkową naiwności i rozpaczy. Większość moich wierszy z tamtego czasu spokojnie lokuję jako literalne świadectwa samopoczucia osiemnastolatka. Nie ma w tym oczywiście nic złego, natomiast naonczas obca mi była kalkulacja strat i zysków, która ewentualnie mogła zaciążyć na mojej krótkiej, pisarskiej historii. Wtedy wszystko wydawało mi się skończone, a “bycie autorem” jeszcze wzmacniało to przekonanie. Nie mogłem wyobrazić sobie książek kolejnych. Zwarty druk stawiał kropkę nad “i” własnym iluzjom, potwierdzał bezzasadność podejmowania kolejnych prób, bo przecież ten debiutancki tomik w całości wyczerpał moją młodocianą wyobraźnię, pomimo że czytałem wtedy stosunkowo dużo.

Tak więc nie tyle “kiedy debiutować?”, ile “czy debiutować?” Podejrzewam, że nie przemyślałem wystarczająco tej kwestii w swoich początkach, o czym zaświadczają następne książki. Jedno pozostaje dla mnie jasne: zaczynać tak, aby w początkach znać zakończenia, startować w przekonaniu o tym, że dystans okaże się zbyt długi, co przynajmniej pozwala śmiać się z tych, którzy wierzą w jakiś pisarski czy nie daj Boże życiowy sukces. Wszak spotkamy się na innej mecie?