Naukowe wakacje

Moje najbardziej niezwykłe wakacyjne doświadczenie lekturowe to były Biesy czytane… na plaży w Chorwacji. Okoliczności nie sprzyjały lekturze, a lektura nie sprzyjała okolicznościom. Dookoła wszyscy czytali Dana Browna i Stiega Larssona, słoneczko paliło, a ja strona po stronie brnąłem coraz głębiej w mroki opisane przez Dostojewskiego. Teraz myślę, że niewykluczone, iż to ów kontrast sprawił, że tamta lektura była tak intensywna, tak żarłoczna. Przez długi czas potem nie mogłem czytać niczego, co napisane było prozą. W zestawieniu z Biesami wszystko wydawało mi się powierzchowne i nijakie.

Z założenia i dla higieny staram się ostatnimi czasy czytać w wakacje rzeczy, które nie są bezpośrednio związane z tym, czym się zajmuję. Przeważnie są to książki popularnonaukowe – z historii, fizyki, kosmologii. Staram się w ten sposób nieco przewietrzyć wyobraźnię. W ostatnie wakacje czytałem też np. Katar Lema, napisany w konwencji powieści sensacyjnej traktat o naszych możliwościach poznawczych i świecie, który stwarza dla nich nowe wyzwania.

Czasami czytam wiersze. Ale latem źle czyta mi się poezję i źle mi się ją pisze. Sprawdzają mi się w lekturze jedynie wybory dawnych poetów – ich jakoś w słoneczku (i w letnim deszczu) czytać łatwiej. Przez „dawnych poetów” rozumiem także współczesnych klasyków, z Różewiczem na czele. W tym roku sięgnę jednak pewnie po Katullusa w przekładzie Grzegorza Franczaka i (raz jeszcze) po Audena w przekładzie Dariusza Sośnickiego. Chciałbym też skończyć dziennik Jiříego Kolářa zatytułowany Naoczny świadek (w przekładzie Renaty Putzlacher-Buchtovej), który czytam już trzeci rok. To wspaniała książka, ale trzeba mieć dla niej głowę na wyłączność.