Od antysalonu do salonu

Kultura to nie biznes, na pewno nie taki, który przynosi efekt od razu. Jest iluś ludzi, którzy przychodzą na spotkania albo kupują książki – owszem, da się ich policzyć, tyle że z kulturą jest jak z inwestycją, która dopiero po latach ma prawo się zwracać. Nie od razu jesteśmy w stanie ocenić, kto z biorących udział w projekcie z zakresu edukacji kulturalnej zyska na uczestnictwie, a kto nie. I co ten zysk oznacza – że ktoś w dorosłym wieku czytać będzie książki? Niekoniecznie. Że ktoś za parę lat będzie w stanie budować społeczeństwo obywatelskie? Tak, raczej tak.

Oficynie udało się stworzyć nową jakość. Do współpracy wciągnięto samorząd, na festiwalach Biura Literackiego pojawili się nobliści (Seamus Heaney, Herta Müller), poezję z dusznych sal, które wypełniają po brzegi ludzie w wieczorowych strojach, wyprowadzono na ulicę i udowodniono, że występ autora nie musi być nudny. Na nowo odkryto lirykę Piotra Sommera, miejsce w oficynie na stałe znalazł Andrzej Sosnowski, zarówno jako poeta, eseista, jak i tłumacz, wypromowano wiele nazwisk, które na to zasługują. Dodatkowo Biuro Literackie dało poezji nowy oddech. Imprezy literackie z udziałem muzyków, kampanie społeczne, zagraniczni goście, nagrody, konkursy na animację wiersza, działania u podstaw, takie jak praca w szkołach, a nawet warsztaty były przedmiotem zazdrości ludzi zainteresowanych kulturą, lecz mieszkających z dala od Wrocławia.

Z jednej strony początek działalności wydawnictwa to całkowite zaprzeczenie tego, z czym może się kojarzyć establishment: książki w kształcie kserokopii, organizacja spotkań w salonie fryzjerskim, oddanie głosu autorom nieoczywistym, osobnym, by nie powiedzieć – niesalonowym. Z drugiej strony Biuro Literackie to dzisiaj głos może niejednorodny, bo od Romana Honeta do Wojciecha Bonowicza, od Joanny Mueller do Jacka Dehnela, mimo to wydawać się może, że głos ustawiony w określony sposób, szukający inspiracji przede wszystkim we współczesności. Dlatego droga, jaką oficyna przebyła, to droga od antysalonu do salonu, od burzenia hierarchii do budowania nowej.