Poniekąd polemicznie

Nie żebym źle życzył debiutantom, skądże, miałbym jednak na początek parę uwag krytycznych. Po pierwsze więc, POECI NA NOWY WIEK. Owszem, prawdą jest, że – według używanego w tej cywilizacji kalendarza – zmierza do końca pierwsza dekada nowego wieku. Ale czy nie za wcześnie o dopiero zaczynających orzekać, że to POECI NA NOWY WIEK? Na cały nowy wiek? To bardzo dużo znaczy.

Niepokoi mnie też postawa roszczeniowa. Podczas dyskusji na ostatnim Porcie Wrocław młodzież atakowała krytyków, w tym bardzo wybitnych, że nie piszą o poezji najmłodszej. Spokojnie: dyskusja była o tym, co się działo w literaturze ostatnich dwudziestu lat – a ponieważ działo się dużo ciekawych rzeczy, trudno więc, żeby głównym tematem stały się właśnie debiuty.

Nie trawię, nie znoszę, nie rozumiem zachowań podczas poetyckich konkursów. Czyta jedna osoba, reszta startujących gada, ględzi, śmieje się, wykrzykuje komentarze intencjonalnie zabawne. Panowie (panie zachowują się spokojniej), to nawet siebie samych nie możecie uszanować? Nawet własnych wierszy?

Ale żeby nie wyszło, że za krytycznoliteracką strategię uznaję śliwkowe ucukrowanie i tytuniowe uleżenie: jasne, na lekceważenie zasługuje każdy zajmujący się literaturą, dla kogo młoda poezja skończyła się na Świetlickim i Podsiadle.

Wskażę trzy debiutujące nazwiska, zasługujące na uważną lekturę i czekanie, co dalej. Tak więc Dariusz Basiński: wspaniały, osobny, czysty talent. Monika Mosiewicz: gęstość poetycka i dowcip. Maciej Robert: własny, niepowtarzalny świat, do którego przekonuje formą.