Wte i nazad

Początek dnia

Na stole leży nadgryziona bułka. Owoc
wczorajszej, wieczornej krzątaniny. Przekrawam
i przełykam, nie zagłuszając głodu.
I smakuje mi, jak wspomnienie chwili,

która wygięła się we mnie
jak wygiął się kęs. Coś
na kształt łaknienia (uśmiechasz się) przemyka
przez gardło i trafia
i obejmuje mnie wpół.

Blisko

Potrafisz zabrać? Nic nie mówię.
Jest blisko, będzie bliżej i bliżej.
I jeszcze dalej posuniemy bliskość.
Będziemy krążyć i prosić: zabierz

tę tęsknotę z mojego języka,
powtarzać słowa piosenki, puszczać
na okrągło. Powtarzam: nic nie mówię.
Trzeba, się zdaje, się chronić

przede mną, przede wszystkim.
Co, dodać? Ciche zawody, zachody
słonka, skradające się ciemności,
coraz to celniejsze, wyszukane

słowa, które nie naświetlą filmu,
prostych historii, błędów ani
nie wyjaśnią, ani nie będą ściemniać.
W nich spoczywa mi imię.

(Nie wybrałam cię sama.)
Jest pojemne, może zbyt obszerne.
Może już się zgubiłam, teraz tylko
proszę – na wyciągnięcie ręki –
nie dawaj mi więcej?

Pociąg

Zabrał mnie pociąg, pociąg
nie odbierze od reszty. Nie mów,
że rozkłady rąk nie obejmą

mnie. Odbierz od siebie.
Poproszę o bilet – do domu – to
jasne jest jak zamglona piosenka,

która tkwi pod chłodnymi
palcami. Dotykam słów niczym
klawiszy rytmicznego powietrza,

oddechu pociągu. A Zbyszkowi
z Bogdańca sprzedawca odpustów
opowiada o fiolce z powietrzem,

które zbawia. Bawię się ruchem
palców, zapominam, czego nie chcę:
to się nie udaje. To jest przede mną
jak jeszcze nieruchomy wiatr.