Kontynuacja się zgubi

(ł)

Kontynuacja się zgubi,

gdy oddawanie się sobie jak narzędziu czy tasiemce
(przeciągniętej przez zdanie dodawaniem powtórzeń) wzorów
wpisanych w falową naturę zmian na linii
powtórzeń (,,włosów wpiętych w tasiemkę” niesterylnie)
wtrącanych w szereg miękki jak welur metkowany, wymienny
samą prędkością zdania piszącego (nawias) jak o nieobecnym spojrzeniu
w kadrze oddawanym sobie prędkością zdania zwracając siebie.

Być może, gdyby przeczytać ten wiersz szybko, można by pomyśleć, że mówi się w nim o czymkolwiek, że – bo skoro przeczytaliśmy go szybko, to jesteśmy już na końcu – zwraca cokolwiek. Więc jeśli cokolwiek, czy znaczy to, że wychodząc od czegokolwiek, dostaniemy cokolwiek? To za wiele; jeszcze pojawiłoby się twierdzenie, że wychodząc od języka, zwróci świat, tak jakby świat miał być szczególny. Niech więc zwraca ,,siebie”. A zatem tematem wiersza jest naddatek. Co prawda próbuje się w nim mówić o sobie, spojrzeniu, kadrze, narzędziu, pracy przy taśmie, ale z raczej marnym skutkiem. Załóżmy więc, że to wszystko to język. A jeśli sam język, to pełno w nim powtórzeń (języka). Nic więcej? Niech będzie, że nic więcej. Czyli nie zwraca czegokolwiek, ale to, co było w nim od początku. Z pewnością więc można go skrócić. Bez nawiasów? To nawet nie zaburzyłoby go gramatycznie i rytmicznie. Mamy więc wiersz, który udaje, że opisuje coś poza samym sobą, aż do ostatniego nawiasu, w którym wprost opisuje fragment siebie, a który opuszczamy. Być może w ten sposób powstaje wiersz, który pokazuje to, co stwierdza dalej: nawias jest nieobecny i nieobecne jest też spojrzenie. Nieobecne, bo oddające się sobie? A więc ,,nieobecne” i ,,      ” jest wymienne? Nie wyrzucajmy tego nawiasu teraz. Skoro już mamy ,,( )”, to po co jeszcze ,,nawias”? I czy ten zapis jest taki, jak się pisze o ,,nieobecnym spojrzeniu”? Z pewnością: przecież i nawias prezentuje sobą językowy naddatek i podobnie dzieje się w stwierdzeniu ,,nieobecne spojrzenie”, w którym uobecnia się tylko język. Uobecnia, bo oddaje się sobie? Być może w ten sposób powstaje wiersz, który pokazuje to, co stwierdza dalej. I może obie te możliwości warunkują siebie nawzajem, może zwrócenie każdej z nich jest tak samo problematyczne i nie byłoby możliwe, gdyby nie powtarzanie, że język powtarza sam siebie, a wiersz nie jest o niczym więcej niż o sobie.