Lux ex Silesia

Lux ex Silesia

deszczy się miasto
szczycą wieżowce
szron i tłuszcz
szczelnią szczelinę w asfalcie

czas warszawieje
i szybko szybko
w szybach taksówek
czerwone okna i twarz na poduszce

grubnie cień na murach gruby
którą Jerzy Gruba kazał zmienić w grób
ciemno znów
grudzień gubi śnieg

oczy szczypie zwierszone powietrze
kałuży się Śląsk
kurczy się życie
szczęść Boże, kurwa, sztygarzy telefon

Był wtorek, może środa. Na pewno jakiś nieistotny dzień. Grudzień pewnie, bo tu jest zawsze grudzień. Autobus linii 820 albo 830 – nie wiem, oba mają identyczną trasę. Na Śląsku miasta nie mają wyraźnych granic, więc Katowice ulica Chorzowska, albo już może Chorzów ulica Katowicka. Z prawej strony familoki – niewysoka, ceglana zabudowa z początku XX wieku, przez okno baba zagląda. Na poduszce wsparta, lusterko z motoroweru przy oknie zamontowane, światło by się w nim odbijało pięknie, gdyby tylko nie było tak ciemno. Jadę tym autobusem, tak jak wczoraj i przedwczoraj, i jutro, i w przyszły wtorek czy środę, familok co dzień starszy o jeden dzień, baba w oknie też. W szybach odbijają się szyby kopalniane. Dym oblepia wszystko i trudno go zmyć, marazm schowany pod maras. Poprzedni przystanek w Katowicach. Wczoraj to było inne miasto, jutro będzie inne miasto, jeszcze dziś wieczorem będzie już pewnie trochę inne. Warszawa to Katowice północy (wszystko, co na mapie od Katowic do góry, to północ). Parę dni wcześniej przejeżdżałem koło Wujka – kopalni, pod którą w ’81 popłynęła krew. Ogień do strajkujących kazał otworzyć komendant Jerzy Gruba, za znakomite zasługi w otwieraniu ognia do strajkujących nagrodzony krzyżem i awansem. Myślę, że Śląsk to jest wiersz. No bo jak inaczej wytłumaczyć, że człowiek zamieniający kopalnię w grób ma na nazwisko Kopalnia? Bo Gruba to kopalnia po śląsku. I krzyż jeszcze. Śląsk to jest wiersz, który wystarczy spisać. No więc jadę autobusem linii 820 lub 830 i spisuję Śląsk w telefonie – kawiarniane serwetki mają dziś system IOS i system automatycznej  korekcji błędów. Nieprzydatny zupełnie, bo wiersze zawsze pisane są w obcym języku. No więc spisuje w tym telefonie, ekran zbity, szybka wygląda jak tatuaż na łokciu kryminalisty. I przypomina mi się, że kiedyś telefon to był telefon kopalniany, co wisiał w przedpokoju u nas, ze 25 metrów nad ziemią, bo ósme piętro w bloku dwunastopiętrowym. Służbowe rozmowy ojców-górników przez telefon kopalniany – właściwie to bardziej taki radiowęzeł był – to doświadczenie pokoleniowe śląskich dzieci urodzonych w latach 80. Ta mieszanka religijnych zwrotów i podle wojskowego języka jednocześnie nas fascynowała i przerażała. Przeplot sacrum i profanum, który w każdym innym miejscu byłby bluźnierstwem. Ostatni wers to próba oddania tej specyficznej poetyki, którą nazwałem „sztygarzeniem”. Tak, Śląsk to wiersz, który wystarczyło spisać.