Łyżeczką ze słoika

Ta książka nie jest pełnym zapisem doświadczeń poetyckich.
Większość wierszy posłałem w chmury. Niech lecą.
Przez głowę przejeżdżał „express poetycki“, słowa
za słowami ciągnęły się jak wagony z rozświetlonymi
oknami głosek i znikały za horyzontem jak TGV.
Został tylko punkt wiersza.
Właśnie wybieram łyżeczką ze słoika
dżem z czarnej porzeczki. No
i co z tego, że powstawało to przez
jakieś dziesięć lat, czy w
dziesięciu miastach.
Niech żyje, ale co,
kto? Wiem, że jest spora ilość
dzierżących pióra, a w ich głowach
„express poetycki“ ma polską prędkość,
tzn. stoi na środku pola i, ni chuja,
nie ruszysz. No i nieraz z takim/ą
musisz stać twarzą twarz jak z osłem.
Ta książka nawet nie jest zapisem.
Osioł machał rylcem.