O Atrapizmie

Marcin Atrapista podąża drogą wytyczoną przez tych, którym nienawistna jest tyrańska władza – i wszechobecność – rzeczywistości. Wśród poprzedników tego poety znajduję więc Giambattistę Piranesiego i Ludwika Bawarskiego, Franza Kafkę i Pursewardena – ukrytego bohatera jednej z powieści Lawrence’a Durrella, który odkrył, że prawda i fakty to pojęcia mające całkowicie rozłączny zakres znaczeniowy (skądinąd równoległe dokonali tego odkrycia Tolkien oraz Dick). “Wszystko jest nieprawdziwe, ale jest realne” – mógłby zatem powtórzyć za Pursewardenem ów fantomatyczny fenomenolog. Ja się z tym zgadzam; problem jest tylko jeden: nie obnoście się z tą prawdą na ulicy! Przyłapiecie świat na gorącym uczynku!

Marek K. E. Baczewski

Marcin Bies, wbrew pierwszemu wrażeniu, nie jest złym duchem poezji, zaś jego wiersze nie wywołują przerażenia wśród bogobojnych czytelniczek. Powiedziałbym raczej, że jest uświadomionym, zdystansowanym, ale też nieco zaniepokojonym komentatorem iluzorycznej projekcji tak zwanego “życia”. Bies usiłuje powiedzieć, że to, co widać, jest tylko rusztowaniem wokół “pustki”. Czym jest pustka? Czy jest prawdziwa? Te kilkanaście wierszy to w większości błędne koła jaźni i języka uwikłanego w grę paradoksów. Sens “przewala” się przez zdania jak fala w dominie i pokątnie prowadzi do punktu wyjścia, czyli niewiedzy. Odbicia w lustrze? Pustki? Ilekroć kręcę się po błędnych osiach tych wierszy, przypominam sobie słowa Piotra Marka: “Zielona piana, różowy dym/ stereo video, małpi hymn”. Bies śpiewa jakby tę samą piosenkę, z podobną miksturą kpiarstwa i srogiej powagi. Ostatecznie przecież “zbyt bytu” wcale nie jest śmieszny. Autora nie wolno kochać. Należy się go bać. W końcu nazwisko zobowiązuje.

Rafał Skonieczny

Co we mnie zostało po przeczytaniu wierszy z arkusza Atrapizm Marcina Biesa? Ano nic; pustka. Niech Państwo jednak nie myślą, że te utwory nie wywarły na mnie kompletnie żadnego wrażenia – wręcz przeciwnie. Bies to słowny żongler, bardzo czuły na fałsz. Rzeczywistość, w której porusza się podmiot tych wierszy, pełna jest pułapek. Tytułowy atrapizm jest wszechobecny. Podmiot zręcznie demaskuje każdą formę zakłamania – cudzego, ale przede wszystkim własnego. Ta pustka, która we mnie została, nie jest przyjemna. Ta pustka mi doskwiera, wierci dziury w sercu. Polecam wszystkim.

Sławomir Elsner