O Brzytwie okamgnienia

Nowe wiersze Jacka Dehnela nawiedza kłopotliwe “pod spodem” i “na zewnątrz”. Wobec zdwojonego naporu, tym bardziej przejmują elegancja formy i biegłość warsztatu. Autor “czuwa nad strukturą, która nić za nicią,/ niepowstrzymanie pęka, pruje się zaciekle”. Ironia? Nie, gdy autor czuwa. Wie, co począć z czułością. Czuje pointę, jak nic.

Kuba Mikurda

Dehnel zarzucił nas powstrzymywaną lawiną wspomnień, od Lali do Brzytwy okamgnienia; a ileż ma jeszcze w szufladach… Czas, przemijanie, historyczność i heroiczne próby zatrzymywania mknących chwil, owego “okamgnienia”. Próby najwyższego lotu! I w tym locie nagłe i czułe przestoje, wręcz ejdetyczne zastyganie przy ziarenku piasku, bruździe na twarzy, rysach na marmurze. Klasycyzm może być płodny, gdy wyprowadza się go z muzeów na ulice i wtrąca we własne życie.

Karol Maliszewski

W wierszach Jacka Dehnela cenniejsze od zabiegow formalnych wydają mi się momenty bezwstydnie wzruszające, jak choćby fragment wiesza “Prima”, w którym dusze porownuje się do przedmiotu zaciśniętego “w piąstkach/ czterolatka”. Takich momentów jest w Brzytwie okamgnienia sporo i wcale niekoniecznie towarzyszą im “trąby, kotły, puzony” (“Pierwsze 5-8 minut”).

Julia Fiedorczuk

Jacek Dehnel – ten z Brzytwy okamgnienia, lecz także ten z powieściowej Lali – to poeta rzeczy świata tego, poeta miłości (znaczna liczba wierszy tego zbioru to mniej lub bardziej jawne erotyki dedykowane “P.T.”). Dehnel w końcu to poeta, który – wiem, że to zabrzmi staroświecko, ale w końcu: to jest tekst o twórczości Dehnela, więc staroświeckość, mam nadzieję, ujdzie – kocha życie w jego przejawach wszelkich. Od koronek, falbanek, tiuli – po najkruchsze z porcelanowych bibelotów i jeszcze kruchsze od nich – losy ludzkie, te, jak je nazwał w swoim debiucie, “żywoty równoległe”. Lecz – i to jest sedno dramatu – tak pragnąc życia, wciąż nienasycenie jeszcze więcej życia, nie potrafi Dehnel – i o tym najczęściej pisze – uporać się ze świadomością, że śmierć jest w istocie bestią – i wygrać z nią nie ma sposobu.

Jakub Winiarski

W chwili, w której bohater wierszy Jacka Dehnela wyrusza w podróż wierzę, że teraźniejszość pakuje się w minione. Ktoś wraca z ostrego obrazu w rewiry zamglone by zatęsknić i przeżyć raz jeszcze zasłyszane historie. Czytelnik staje wtedy w centrum estetycznej siatki wiersza, która jak sfera miejskiego placu, pustego o poranku wyłapuje powoli barwy, ich zapach i wolną przestrzeń. Wtedy pokój jak skrzyneczka etymologa czy pudło aparatu potrafi przechować chwilę o wielu warstwach czasu.

Darek Pado