O wierszu "Herbatka"

Herbatka

Piję dużo herbaty. Ponoć
ma właściwości odkażające.
Wierzę w to. Tak samo
jak w to, że pewnego dnia
zejdziesz z krzyża i kopniesz
mnie tak mocno, że ożyję.

“Herbaciarnia”

Zmierzał układając w głowie całe zdania, słowo po słowie, zmieniając kolejność, gniotąc je i wyciskając, by osiągnąć to, co wydawało mu się, że chce uzyskać. Poprawiał co chwilę poszarpany u dołu niewiadomego koloru płaszcz, zawiązywał na nowo szalik, ściągał na uszy czapkę. Czuł przenikliwy chłód, który próbował przezwyciężyć szybkim tempem chodu. Zmierzał do celu. Przypominał sobie wielkich myślicieli, którzy myśleli chodząc, bądź chodzili myśląc, zastanowił się chwilę nad różnicą owych dwóch zestawień i uznał, że Nietzsche chodził, a Comte myślał. A co robił on? Odrzucił od razu myśl o uczestnictwie w tym zacnym szeregu. Nie czuł pociągu do megalomanii. Perwersje maluczkich go nie podniecały. Szedł dalej i widział już zalążek, pierwsze kopnięcie myśli swej spłodzonej: “Ta postać wydaje się partycypować w jakimś tragicznym fideistycznym imperatywie, który wynosi didaskalia egzystencji w stronę uniwersaliów, gdzie indywiduum, niemal in extremis, może mieć jedną jedyną nadzieję ucieczki od…”. Przerwał nagle natchnioną myśl, gdyż poczuł bezpretensjonalnie wbijający mu się w pośladki ciężki, obcy but.

– Masz jakiś pro… O! – Kopnięty zrazu zaczął ostro, ale widząc znajomą twarz przerwał złość.
– Jak leci? – zapytał uśmiechnięty od ucha do ucha Kopiący.
– To ty nie wiesz? – zdziwił się Kopnięty.
– Wiem. – odpowiedział z zadowoleniem Kopiący.
– Zabawne. – Kopnięty się znużył.
– Herbatka?
– Herbatka. – Kopnięty znużył się jeszcze bardziej.
Kopiący spojrzał na niego, zasmucił się i zamyślił. Powiedział z czułością:
– Przecież dobrze wiesz, że zawsze możesz zmienić…
– Nie zaczynaj znowu! – przerwał mu gniewnie Kopnięty. Zakłopotał się jednak swoim gniewem. Zamilkł w sobie.
– Idziemy.

Ruszył szybko, patrząc przed siebie. Wiedział dobrze, że towarzysz z pewnością się nie zgubi. Że zawsze go dogoni. Że będzie obok.
Szli.
Jeden i drugi.
Dwóch.
Przeciw wszystkim.
Razem ze wszystkimi.

Zatrzymali się tuż przed herbaciarnią. Przykuci uwagą do bezdomnego, który chronił się przed zimnem i śniegiem w przewróconym śmietniku. Spętani. Nie mogli się ruszyć. Bezdomny patrzył na nich pusto i nieprzytomnie z wnętrza swojego azylu pełnego waty, kartonów, gąbek, kawałków tapicerki i ubrań. Kopnięty wyciągnął monetę i dał bezdomnemu. Kopiący spojrzał na niego i ściągnął kurtkę. Następnie rękawice, szalik, czapkę i sweter. Położył przed otępiałym ze zdziwienia bezdomnym.
– Popisujesz się. – stwierdził Kopnięty i momentalnie się wzdrygnął.
Jego dłonie zaczęły rosnąć, rozrywać rękawice i pokrywać sierścią. Wyrosły mu pazury jak u niedźwiedzia. Gapił się tępo na nie, trząsł się ze strachu i trzęsły się one. Spojrzał na bezdomnego, który ze zrozumiałych względów był zdziwiony jeszcze bardziej. Twarz bezdomnego zaczęła mu się wydawać znajoma, chociaż inna. Starsza, pokryta bruzdami, zarysowana zmarszczkami i siwym zarostem. Mimowolnie, patrząc nieustannie na biedaka, dotknął delikatnie swojej twarzy pazurem. Odwrócił głowę ku Kopiącemu, który cały czas patrzył na niego z zadowoleniem.
– Teraz się popisuję. – powiedział tamten z uśmiechem.
Kopnięty zauważył, że Kopiący znowu jest ubrany, tylko w co innego. Nagle przestał się bać. Ze spokojem obejrzał swoje pokryte czarną skórą rękawic ludzkie dłonie.
– Ty stawiasz herbatę. – powiedział i wszedł do herbaciarni.

Po wypiciu herbaty siedzieli jeszcze minutę i nie rozmawiali. Kopiący rozerwał saszetkę z cukrem, wysypał zawartość na spodek i zaczął w niej grzebać palcem. Kopnięty bawił się papierosem turlając go po stole. Kopiący otrzepał palec z cukru i wstał.
– Co? Już? – zdziwił się Kopnięty.
Kopiący nie odpowiedział.
Zawsze odpowiadał.
Kopnięty zrozumiał.
– Już. – powiedział do siebie.
Kopiący ściągnął kurtkę z wieszaka, ubrał ją, zapiął zamek, włożył czapkę i rękawiczki.
Popatrzył na siedzącego jeszcze Kopniętego.
– Chodź. – powiedział.
– Przecież nie ma się czego bać.
Otworzył skrzypiące drzwi i wszedł w ciemność wieczoru.