Palamedes – autoprezentacja

Poemat Palamedes pisałem dwoma rytmami.

Pierwszy rytm był organiczny i kontemplacyjny. Poemat rozrastał się od pierwszej fascynacji greckim mitem i jego złożonym charakterem. Z jednej strony był to mit drastyczny etycznie, bo mówiący o pierwszej w dziejach zabójczej politycznej prowokacji, a z drugiej zawierał harmonijną i obszerną kulturową treść. Ta mityczna materia wymagała powolnej pracy nad swoimi sensami, wmyślania się w naturę zła, w najbardziej archaiczne wątki kultury i ich promieniowanie ku dzisiejszości. Ludzka archaika zawsze była jednym z głównych tematów mojego pisania.

Drugi rytm był rwany, nieciągły. Przemyślenia sprzeczały się ze sobą, ich formy poetyckie i para-eseistyczne z trudnością się do siebie dostosowywały. W pewnej chwili zrozumiałem, że te nieciągłości wynikają z samej istoty dramatu Palamedesa, który w mojej wyobraźni stał się dramatem towarzyszącym każdej epoce ludzkości. Mam nadzieję, że fragmentowa struktura poematu dobrze to oddaje. Chciałem, żeby również języki, style i gatunki literackie poszczególnych fragmentów dialogowały ze sobą i wchodziły w spór.

Kiedy doszedłem do wniosku, że pisane przez lata cząstki zrosły się w żywą tkankę, uznałem, że poemat jest gotowy. Mógłby być dalej tekstowo rozwijany, ale wolę, żeby jego wątki fabularne i obrazy oraz jego etyka wysnuwały swoje kontynuacje w wyobraźni i myślach czytelników.

Jeden z takich wątków jest mi szczególnie bliski – wszystko, co wiąże się z postacią Homera. Homer jest bohaterem mojej liryki od chwili, kiedy debiutowałem. W poemacie świadomie i podświadomie nawiązywałem do wszystkich moich dawnych wierszy, w których występował. Mam nadzieję, że w świadomości czytelników, również tych, którzy mojej poezji dotąd nie czytali, prywatna fascynacja Homerem jakoś się zaszczepi.