recenzje / NOTKI I OPINIE

Poeci na Nowy Wiek. Rocznik 2003

Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2003 (Justyna Bargielska, Juliusz Gabryel, Michał Kasprzak, Paweł Kozioł, Robert Król, Joanna Mueller, Robert Rybicki, Radosław Wiśniewski), towarzyszące projektowi "Poeci na nowy wiek".

Biuro Literackie kup książkę na poezjem.pl

Justyna Bargielska, Dating sessions

“dzień staje / się swoim własnym czarno białym zdjęciem” – napisała Justyna Bargielska. Czytałem jej tom wielokrotnie, zawsze wracając do tej frazy. Może pozostawałem pod wpływem jej magii, może to ona szczególnie ostro wyznaczała punkt styczny pomiędzy moim gustem a utworami Bargielskiej, a może działo się tak dlatego, że ogromne wrażenie robiły na mnie metamorfozy dokonujące się w tej liryce, nieustające i niepokojące śledzenie odradzania się symboli, zjawisk atmosferycznych, przedmiotów, ludzi i zwierząt, czasem przypadkowo zjawiających się w wierszach, czasem bliskich pamięci i ważnych. Wracały, tak jak należy w liryce, zawsze w odmienionej postaci, jakby tam, gdzie na moment zapadły, otarły się o ten uświęcający pryzmat – oko poetki, deformujące je, by nadać im kształt, nieznany dotąd. “a słońce, nie uwierzysz: potrafi zajść we wszystkich /szybach naraz i wrócić rano zaschniętą plamką / na dnie kieliszka.” – zapisywała Bargielska. Snuła opowieść nieposkromioną i przeistaczającą: “Pochód lat; jak drgnięcie mięśnia, grymas / ust lub szarpnięcie dźwigni – zmiana / przedmiotów i ludzi; powroty pożegnanych – / znak meduzy w dłoni wypalony drobną / rączką opłakanego”. Pokazywała obrazy tajemnicze, nakreślone na pograniczu żartu i psychozy: “chłopczyk, obgryzione paznokcie, spotyka / w bocznej alejce jesienną topolę wariatkę / wniebopienną. stara bajka. objęci odchodzą / w kierunku opłotków, złączeni całkiem trwale /niejasnym stosunkiem do kręgów światła z okien.”
Dysponując wspaniałym gestem wyobraźniowym, pozwalała sobie na imaginatywistyczną dyrektywność: “lustrzany / korytarz gdzie dziewczyny o pełnych dłoniach opowiadają / sobie filmy o szalonej miłości i pocałunkach które znaczą / więcej niż wszystko inne. ryba połyka ich słowa i świeci, / świeci. mechaci kronikarze, ryjcie w piaskowcu kicię / wielkooką wśród mnóstwa szczegółów. teraz, szybko.”

Czasem w owym ciągu przemian, w tej poruszającej zmienności pojawiały się cienie tego, co definitywne. ślady śmierci – wyrażone jako lęk przez zniweczeniem, nie scena sytuacyjna – do utworów Bargielskiej przedostają się przypadkowo, zostają spostrzeżone en passsant, spośród obfitości tego, co ruchome i żywe, wydobyte jakby od niechcenia: “dzień mija na liczeniu. żółtych prętów / w ogrodzeniu tramwajów, frędzli leszczyny, / rudych kobiet na filmie, chwil dzielonych / na już i jeszcze nie. ile przyjdzie zostawić”. Ale nie pozostają zamaskowane, Bargielska nazywa wprost, choć jest w tej czynności niezwykle subtelna, jak choćby w wierszu o dziewczynie, która wpadła do studni: “”I nie było świtu. Zimę spędzę pod lodem, / znajdziecie mnie wiosną, powiecie, że się zmieniłam, / że jest w moich oczach wyraz, którego nie było.” Zresztą czasem ją chyba ta ruchliwość ożywionego świata nuży, irytuje zwłaszcza wtedy, gdy staje się natrętna, niepożądana wskutek zbytniej bliskości: Złoszczą mnie ich okna. Przesadzają z tym życiem, / tak jakby nie wiedzieli, że wcale nie trzeba.”

Nie zapomnijmy o miłości. W wierszach Bargielskiej czasem bywa frywolna, koresponduje z dosłownym odczytaniem tytułu tomu. Tak dzieje się wtedy, gdy autorka zapisuje: “Widziano mnie z mężczyzną w hali wolnego lotu”. Czasem okazuje się skomplikowana, wyzwala potrzebę zniewolenia i pęd ku suwerenności równocześnie: “nie więzi mnie upał, / więc biorę twoją rękę bezwładną i ciężką, / i kładę na swoim biodrze / by nie zerwać się / i nie pobiec tam, dokąd w słońcu / musiałabym się czołgać.” Bargielska zmysłowo i żarliwie pokazuje spustoszenie i zarazem rozkosz utraty, mówi, że czas niweczenia i czas zysku może zbiegać się w fascynującym pragnieniu: “Wydostać się z ciała jak z płonącego auta / zanim będzie / za późno.”


Juliusz Gabryel, Hemoglobina

W Hemoglobinie światy i postaci wyzwolone przez moc wyobraźni współistnieją z rzeczywistością opisaną detalicznie, gdzie uwidacznia się zwłaszcza upodobanie autora do przedstawiania pewnych sytuacji krańcowych. “Poddaję wam państwo przekształcające” – zapisuje Juliusz Gabryel i wylicza mieszkańców tej swojej galerii, przerażającej i wciągającej. Urąga ona poszukiwaczom klasycznego modelu piękna i symboliki tradycyjnie kojarzonej z liryką, może być ciężkostrawna dla estety-rutyniarza, dla hedonisty sięgającego po wiersze w przypływie melancholii listopadowych nocy niestrawna absolutnie. Zamieszkuje ją “anioł skonstruowany ze słupów / i kabli telefonicznych” oraz “chłopiec / przybywający na świat zawsze / w średniowieczu”, pojawia się organicznie zmysłowa figura królowej cierni: “boże, chroń królową cierni. / jej bezszelestne i rozgałęzione ramiona. […] chroń jej futrzany odwłok. / ilu ludzi musiało ścinać włosy, / żeby mogła się ubrać.” Mistrzowsko przebiega to przywołanie istot, niepokojących i zagadkowych.

Gabryel, tak jak zaznaczyłem, nie stroni od klasycznego mimesis, lecz niemal zawsze odwzorowuje rzeczywistość w radykalnej postaci. Pokazuje miejsca wyizolowane, w jego utworach raz po raz pojawia się szpital; pochyla się nad opisem śmierci czy szaleństwa tak dokładnie jakby dysponował wiarygodnością naocznego świadka. “Przebudzenie, elektrowstrząsy, wdech. / szarpnięcie” – tak brzmi echo płynące z jego prawdziwego świata, tak wygląda jego spojrzenie – to czasem zdawkowy, reporterski zapis: “leży na stole operacyjnym, / nie oddycha”, czasem zmetaforyzowana opowieść, na przykład o chemioterapii: “bóg […] szykuje żołnierzy, / ruchomy poligon wpuszczony pod ciśnieniem / ze strzykawek”. Wobec tego medycznego panoptikum ciało staje się dla Gabryela przenośną celą: “więzienia […] nosimy […] ze sobą” – odnotowuje. Celą, która pamięta, gromadzi, ran jej zadanych nie ima się czas, nie niweczy niczego, ale pogłębia: “wiem, że to co było, zostawia głębokie blizny, / z biegiem czasu coraz głębsze”. Nawet śmierć nie stanowi kładzie kresu tej dojmującej, przerażająco obecnej pamięci: ” pamiętam też, że umarłem // potem była eksplozja”.

Czasem obydwa rodzaje optyki, czyli ta tworząca demoniczną kronikę demiurga i ta budująca lapidarną relację faktografa, zbiegają się w jednym wierszu. Powstaje wtedy zamęt, dynamicznie zachodzą na siebie dwa odrębne światy – dzielą pomiędzy sobą postaci, wymieniają rekwizyty, ale nie dbają o zachowanie rządzących nimi praw, co wydaje się stawiać samego autora na krawędzi jakiegoś oczyszczającego i śmiałego szaleństwa: “cienie przestały imitować rzeczywistość / biegną przetrząsać szuflady / szukają ostrych narzędzi” // żyjąc w lesie odciętym od podłoża / głośno się śmieję // podnoszę głowę jak rakietę kwiatów”.


Michał Kasprzak, bo on to zgubi

Do debiutanckiego tomu Michała Kasprzaka przekonał mnie określony element, regularnie powracający na stronach bo on to zgubi. Mam na myśli transfer, zawsze i wszędzie obecny, niemal mechaniczny, niedający wytchnienia. Wiersze Kasprzaka zazwyczaj odczytywano w odmienny sposób, pojawiały się w pobliżu neolingwizmu, sam autor dawał ku temu powody: albo grzązł w popularnych nieuchwytnościach, albo zapisywał: “z drugim brzegiem łączy mnie / nadal zwodzony / język”, co dawało asumpt do rozważań o niemożności porozumienia się z drugim człowiekiem, ale ja pozwalałem sobie to traktować jako porządną, dość okrągłą, a równocześnie kokieteryjną frazę. Zamiast tego w liryce Kasprzaka intensywnie przemawiał do mnie obraz świata, w którym wszystko podlega transakcji: każdy obiekt, czy jest to przedmiot, uczucie, czy myśl, można kupić, sprzedać, zużyć i wymienić, ale każda z powyższych czynności okazuje się zawsze nieskończenie absorbująca i nigdy niewystarczająca. Do czego? Na przykład do uzyskania spokoju, do osiągnięcia zaspokojenia, do definitywnego wygaszenia rozbudzonej potrzeby. Kiedy Michał Kasprzak zapisywał: “handel wymienny na części / część ciebie za część mnie i zwyczajnie / zlecam zliczam zlinczam się w tych / transakcjach” zbliżał się – nie wykluczam, że nieświadomie – do trafnego uchwycenia ważnego elementu kondycji współczesnego człowieka Zachodu, równocześnie odpychając od siebie siermiężne widmo gęby poety- neolingwisty. Gdy pisał: “przyjechałem wczoraj / i nie wiem / czy wystarczy mnie tutaj na jutro” albo: “mogę wrócić do twojego ciała ale nie do ciebie” pozwalał mi zakładać, że obiekty tej wymiany były obce i puste, jej przebieg – permanentnie niezadowalający, i że w rezultacie opowiada mi swój żywotny dramat, tworzy opis – czasem niepotrzebnie zbyt skomplikowany – pewnych współczesnych sytuacji międzyludzkich, gdzie atrybuty ciała to “znak jakości i atest”. Jak gdyby dawał znać, że nasze właściwe wyróżniki, zunifikowane, spłycone, w ostatecznym rachunku i tak okazują się daremne, skoro “wszystkie ciała równie obce”.

Zdarzało się, że Michał Kasprzak wychodził poza diagnozowanie, wtedy jego gest stawał się gwałtowniejszy, przypominał manewr wymknięcia się poza obszar wszechogarniającego transferu. Był to gest niepodlegania oszacowaniu w rzeczywistości zdominowanej przez szacowanie, a jego intensywność zaraz tonował szept konspiratora, być może przypuszczającego, że jego sprawa została przegrana: “przemyciliśmy tu trochę nocy”. Ale zawsze coś zostało. Coś własnego. Skradzionego. Coś wbrew powszechnym regułom. Jakaś piękna granda. Ostatecznie – co stwierdził sam Kasprzak – “życie dokonuje się w / kieszeniach świata”.


Paweł Kozioł, Czarne kwiaty dla wszystkich

Pisanie to zajęcie nieodzowne i zarazem daremne – myślałem podczas czytania debiutanckiego tomu Pawła Kozioła – albo odmiennie: jest to czynność nieustannie redukująca, nieskończenie powtarzalna, w pewnych warunkach może być odtwórcza, zwłaszcza dla bezpieczeństwa piszącego. “pisz ale tylko własną kołysankę na / okrągło jakbyś wiedział że przyszłość jest czarną / płytą którą puszczali ci rodzice” – zapisywał autor i ciężko było uchwycić punkt równowagi między suwerennym, stanowczym gestem samookreślenia, a wyrazem lęku przed nieznanym i – być może z tego lęku wynikającym – nawoływaniem do jakiejś obłąkańczej cykliczności. Paweł Kozioł, zaplątany w labiryncie liryki własnej, własnoręcznie i rozmyślnie wzniesionym, zdawał się być doskonale świadomy powagi i możliwości miejsca, które sobie zafundował: “zamiast sprostowania / labiryntu ta ścieżka dźwiękowa bez wyjścia”. Ów labirynt był żywy, może nawet niebezpodstawne byłoby wpisanie go w cielesność samego autora, raz po raz przyłapywanego na zapętlaniu, redukowaniu: “miasteczko gdyby / twe ściany były ze słów skreślałbym / miasteczko gdyby twoje ściany nie były ze mnie”. Znowu: może to próba przechowania i równocześnie forma uszanowania przeszłości jako jedynego sprawdzonego układu odniesienia, a może pewna – dostępna po zmianie optyki – sugestia: to ja jestem wierszem-labiryntem, labiryntem jest moja mowa, dlatego nie mogę go opuścić, jestem na niego skazany.

Ale także tam, w prywatnym schronieniu, czai się niebezpieczeństwo, znajduje się źródło obawy. Kozioł zapisuje: “a jednak razem od teraz do końca / wersu w nim właśnie zatrzasnąć się mówić / szczerze tak jakby szyfr był doskonały”, co można też potraktować jako paradoks specyficznie rozumianej komunikacji, gdzie zakres możliwość intymnego – albo po prostu swobodnego – mówienia zwiększa się proporcjonalnie do wzrostu niemożności odebrania komunikatu. Czy jest to lęk przed ogólną charakterystyką języka? Czy własny, prywatny, bliższy klinicznej fobii niż właściwościom kodu? Na pierwsze pytanie można zapewne dać rozmaite odpowiedzi. Odpowiedź na drugie mogła być poparta pojawiającym się w wierszach Pawła Kozioła przymusem samotności, może ufundowanym na obsesyjnym lęku przed fizycznym obcowaniem, może po prostu na braku przekonania, że fizyczna obecność może być znacząca: “światła naszych miłości pozdrawiają się”.

Pawła Kozioła wstępowanie w wiersz miewa momenty słabsze, jego labirynt, na ogół skonstruowany porządnie, posiada także miejsca mizerniejsze, dosłownie papierowe. “przypływ morza, gdzie toną statki słów nie zetrze / wszystkich przecinków od krwi mojej” – zapisuje Kozioł i wtedy wchodzi w potrzask świadomej kreacji tekstualnej, wtedy zamiast poprzednio wymienionych niebezpieczeństw, zamiast wiarygodności przeżycia wyłania się instrukcja pt. “zbuduj sobie podobny labirynt, to proste”. Ale to pojawia się tak incydentalnie, że zapewne z obszarem autentycznym, a nie światem wydumanym mamy tu do czynienia. Nie brak w nim dramatycznych obrazów: ” oddech ptak który wybudował gniazdo / na stromym drzewie kości na gałęzi / twojego obojczyka gotowy do lotu” czy dynamicznych i odkrywczych restytucji znanych poetyckich zabiegów: “niebo / podeszwy ma błyszczące idzie // na nas”. Wszystko to, tak jak zaznaczyłem, wobec daremności: “pisz więc tak głośno aby tam nie było ciszy / z nadzieją że ustawisz głos lepszy od ciszy”.


Robert Król, Gatunki śniegu

Robert Król w debiutanckim tomie sprawia wrażenie oszołomionego wykonywaniem albo samą możliwością wykonywania ewentualnie obserwowania tysięcy czynności drugorzędnych; przedstawione w wierszach mogłyby mieć na celu uzyskanie komplementu od przyjaciela albo oczarowanie czytelnika, nie mogę długo zatrzymywać się przed stwierdzeniem, że chodzi o czytelnika niewprawnego – tego jest prościej olśnić, zaczarować, niż skłonić do myślenia. “niejasne / manewry. Niepełne stosunki”, “nagłe fortele” – Robert Król zapisuje mnóstwo fraz tego typu, zgrabnych i abstrakcyjnych, stawia pytania błyskotliwe, ale puste, pasujące wszędzie i nigdzie: “Może / się tak okopać, dać uwieść / pozorom?” Dobrze, super, ale jakim pozorom? – miałbym ochotę odpowiedzieć pytaniem – to przez brak informacji o samym temacie rozmowy oraz dlatego, żeby dowiedzieć się, czy rozmawiamy w taksówce, palarni haszyszu, czy na pogrzebie.

Szczęśliwie owe papierowe popisy, erudycyjne dreszcze, zmieniają się w odczucia indywidualne, Król dociera do siebie, naddatek wiedzy i lektur opada i ukazuje go w pełni jego suwerenności, czasem – po odrzuceniu tego automatycznego szafażu słów – nieoczekiwanie bezbronnego: “I ty, mały / złośliwcu, też tam będziesz sterczał / nago z topniejącym soplem w ręku. ścięta / mrozem kałuża zwiąże ci stopy. Może / zdążysz ochłonąć, niż znów śnieg uderzy”. źródło zagrożenia byłoby tu doszczętnie zewnętrzne, nie miałoby nic wspólnego z językiem, jego możliwościami, ograniczeniami i upojeniem się nimi. Do mnie to przemawia. “Szukam tezy, aby mógł wypełnić się mit” czy “skośnoocy w uściskach, szukający kontaktu” – w zapisach tego rodzaju pojawia się zagubienie autentyczne, obserwacja własna, wręcz namacalna niczym blizna na własnej twarzy. Czasem widzimy ją w szerszym wymiarze: “życie […] rozchodzące się leniwie na boki” – czytamy i wtedy widać, że ten brak kontroli nad rozchełstaniem świata jest boleśniejszy, a samo życie – twardsze i prawdziwsze niż żonglowanie biblioteką osobistą, że tak to ujmę. Robert Król potrafi pisać zmysłowo i plastycznie, jak gdyby otaczającą go rzeczywistość uchwycił jako wymiar wszystkożerny, pochłaniający: “Ptak wessany pod obłok jeszcze się szamocze”. Piękne obrazy, a przede wszystkim osobisty pomysł i technika.

Oczywiście można odczytać Gatunki śniegu w odmienny sposób. Tak żeby zachowując atuty tej liryki, równocześnie nie piętnować tego, co mi osobiście doskwierało w lekturze. Mam tu na myśli sympatyczną towarzyszkę poezji, ironię – to jest ta pani, co to na skinienie przychodzi i czasem zastępuje straż pożarną. Liryczna markietanka. “Ironia // rzeczy łatwych” – jak zapisuje sam autor. Może to właśnie w jej obecności należy odczytywać owe “lekkie projekcje”, może cała ta machina niemal bezselektywnego obserwowania i stawiania pytań została uruchomiona właśnie po to, żeby “utknąć w przepychu słowa”. Zapewne można i tak. Zapewne Robert Król świadomie założył, że pisze “Przekłady melodyjek na język wtórny”, choć ja go wolę – i to mi się w Gatunkach śniegu szczególnie podoba – tam, gdzie “znajduje wolne miejsca w nieforemnym / kręgu”. Wolę go tam, gdzie ta ironia okazała się dla niego zbyt mała, niewystarczająca – i wobec świata, i dla niego samego.


Joanna Mueller, Somnambóle fantomowe

Wobec debiutu Joanny Mueller mówiono czasem – i nadal się mówi, tyle że w całościowym odniesieniu do jej liryki – o projekcie, czyli przedsięwzięciu przemyślanym, zaplanowanym, posiadającym cel. Gdyby tak było, akcja przeciwstawiałaby się kreacji, punkt ciężkości w jej wierszach oddaliłby się od umysłu demiurga i zmaterializował w rękach planisty. Ja uważam, że Somnambóle fantomowe napisał żywioł, odważny, objawiający się w nieskazitelnie czystej lirycznie postaci, i może dlatego tak trudno czasem to przyznać, może dlatego czasem wygodniejszym rozwiązaniem wydaje się zaufanie do stosowania formuł gotowych lub posługiwanie się wymyślną terminologią niż dawanie wyrazu przekonania o istnieniu ducha poezji. Wygodniejszym nie znaczy prostszym: zasadniczo każdy krytyk na okoliczność pisania o liryce Joanny Mueller stworzył rozbudowany metajęzyk; znaczące, że owe metajęzyki okazały się tak odrębne, że nie osiągnęły porozumienia na żadnym wspólnym obszarze. Wręcz przeciwnie: jeśli się spotykały, to niemal wyłącznie wyłącznie w trywialnościach: lingwizm, neolingwizm, jakieś tam mówienie zza maski czy spod maski, poezja metajęzykowa itp. Gdyby to był projekt, prawdopodobnie wyznaczono by określone terytorium wspólnego dyskursu, w logiczny sposób obudowano by jej wiersze intelektualnie – tak mi się wydaje, ale może przeceniam możliwości krytycznego odsłuchu liryki Joanny Mueller. Dlatego wiersze Mueller to żywioł, wrzący i może czasem nawet dla niej samej niedocieczony, jako projekt można je określić w odniesieniu do odmiennych poetyk, nie do genezy.

“co wyniknie co umknie co wyłowię / gdy encyklopedię mnie odemknę / co wysłowię gdy rozdrapię nierozcięte” – zapisała Mueller, a po chwili dodała: “po co zamykam / w wiersz co wymknie się / co wemknie się co / minie mnie” – dla mnie przywołane frazy świadczą o porażającej niepewności, autentycznej, nie skrojonej na wybraną miarę. Zwykłej, a wstrząsającej. Fraz o zbliżonej wymowie znajduje się w Sombambólach fantomowych mnóstwo, przykładowo ból, demon tej liryki, nawiedza ją cyklicznie, czasem wręcz bywa nazwany po imieniu. Tak samo miłość, “miłość nieszczęsna”, jak zapisała sama Mueller. Elementarne odczucia. Najważniejsze. Mam wrażenie, że mówiąc o wierszach Joanny Mueller, nie musimy mówić o lingwistyce teoretycznej. Im bardziej skomplikowana liryka, tym bardziej prostego opisu wymaga. W przeciwnym wypadku łatwo stworzyć nieprzytomną umysłową hybrydę, równie bezmyślnie idącą przez trzeźwość i nonsens. Zwłaszcza że w utworach Joanny Mueller jaskrawa i wszechobecna jest podmiotowość, a nie przedmiotowość, co w moim odczytaniu powinno być wystarczająco wyraźnym sygnałem dla czytelnika, żeby pochylił się nad tomem, zanim zacznie opowiadać niedorzeczności.

Owszem, to jest liryka wymagająca. Skomplikowana. Nie mizdrzy się. Piętrzy się. Czytelnik przyzwyczajony do lekturowej matrycy, amator stereotypu, miłośnik piosenek, które słyszał i dlatego je lubi, nie ma tu czego szukać. “te godziny przy piórze okaleczeń nie leczą” – zapisała Mueller w nawiązaniu do znanego utworu Grochowiaka. Dlatego nie należy przypuszczać, żeby nagle nabrały uzdrawiających właściwości przy lekturze. Nie tak ma być. Ma być twardo, ale prawdziwie. Prosto. Jest wiersz. Jest poetka. Jest człowiek. Czysty konkret.


Robert Rybicki, Epifanie i katatonie

Robert Rybicki w swoim pierwszym tomie pokazał moc zaufania w swój gest – nic, co było małe, nie absorbowało go nadmiernie, nic, co było ogromne, nie było dla niego niedostępne, w żadnym temacie nie grzązł nieprzytomnie, jeśli miał obsesje, to na miarę mistrzów. Rybicki pokazał – pozwolę sobie powtórzyć i streścić – przekonujący dowód na liryki wigor i potęgę. Dyskretnym i czujnym był obserwatorem wobec detalu, wobec całości – zdystansowanym i roztropnym, tu i tam stać go było na ironię wysokiej klasy i doskonałej próby, dotyczącą newralgicznych elementów i stanów naszej kondycji, a nie zestawienia słów w przypadkowo śmiesznym porządku dla opisania niedawno widzianego filmu. Gest Rybickiego był mocny i suwerenny wobec osamotnienia: “Gdy nie spotkasz nikogo, / a chciałbyś powiedzieć / koleiny, przez które / kląłeś do tej pory. // powiedz je sobie”. Był całościowy i prosty, pozwalał dokonywać sugestywnych operacji na czasie: “Jakby na powrót / futro z szynela biegło / wśród traw jako radosny już / szynel: dziecko // cofniętego filmu”. Niektórzy poeci do skonstruowania podobnego opisu potrzebowaliby całej aparatury, rekwizytorium rozciągniętego od camera obscura przez lampy katodowe do telewizji plazmowej. Ale obrazów tego typu się nie konstruuje. Je się generuje albo nie, mówiąc prościej: można je – siłą talentu – zaoferować od razu gotowe, albo trzeba się nakombinować, naczytać, naznosić rupieci, a efekt tej kreatorskiej fatygi z wyprzedzeniem można przewidzieć.

W wierszach Roberta Rybickiego roi się od podobnych przemian, nieoczekiwanych transformacji, czasem niezmiernie plastycznych: “Koń uderza kopytem // o ziemię; wkrótce będzie płonącą pochodnią / wśród drobinek kredy unoszących się nad / wyblakłym miastem”, czasem niby trywialnie, ale w niepodrabialny sposób odnoszących się na przykład do erotyki: “Miłość jest miazgą / w łupinie”. Zresztą Rybicki w swoim debiucie napisał kilka świetnych erotyków, dość specyficznych, gdzie miłość znaczy przede wszystkim spustoszenie: “Do twoich oczu wchodzi się jak do groty // z naskalnym malowidłem. / Na dnie kości tych, / którzy zostali / zwabieni”. Albo ten wiersz, zakończony przejmującą pointą: Teraz siedzę z papierosem wbitym w pysk. / Jego żar jest jednym z przesunięć trójkąta, który tworzy / z oczami ciasną całość: // nie ma jej.

Obok fantasmagorii uwodzących Rybickiego tam, gdzie leży “półbóg zanurzony w szczochach”, znalazło się w jego poezji miejsce na sugestywną autoanalizę: “ile zachwaszczonych we mnie / opuszczonych wysypisk”, “Ile przeze mnie przebiega konnic / tratując”. Znalazł się czas na spojrzenie o znacznie poszerzonym horyzoncie, może po to, żeby skonstatować, co prawda dość abstrakcyjnie, że funkcjonujemy zawsze w pewnym opresyjnym układzie, wobec czegoś, co uwiera i ogranicza: “struktura cię ma w sieci”. Dotkliwość tej struktury opisuje Rybicki w znacznie konkretniejszy, powiedziałbym wręcz, że w boleśniejszy sposób. Znalazła się także możliwość odwrócenia się, przywołania czasu minionego: “Przyjaciele, których dźwigałem na ramieniu jak wiotkich staruszków”.

“Oto powietrze ociera się o magnetyczną skórę. / Życie staje się żarnem. Pretekstem” – zapisał Robert Rybicki. Pretekstem do czego – można zapytać? Może paradoksalnie – do smakowania życia. Żeby stało się tak jak w pewnym wierszu Rybickiego: “Iść przez jesień. I pić wodę”.


Radosław Wiśniewski, Nikt z przydomkiem

Wiśniewski w debiutanckim tomie próbuje różnych sposobów mówienia, w Nikt z przydomkiem znalazły się erotyki, moralitety, konfesje, została wprowadzona obszerna tematyka: znajdujemy tam relacje z podróży pociągiem, miejskie opisy, skreślone z publicystycznym zacięciem nawiązania do zdarzeń historycznych i współczesnych, dialogi z cieniami poetów, którzy byli albo są dla autora ważni. Przyznam, że to rozchwierotanie dykcji nieco mnie niepokoi, stawia pytania o koncepcję całego tomu: czy to jest projekt wymierzony w przyszłość, czy też tom posiada charakter rozliczeniowy i chodzi o to, aby różne formy mówienia na niekiedy diametralnie zróżnicowane tematy przenicować, rozliczyć, obejrzeć pod światło i w oparciu o to uzyskać własny głos, własną wiedzę, skoro – jak zapisuje sam autor: – “Już dosyć / banałów udających sentencje”.

Dla mnie Radosław Wiśniewski jest przekonujący tam, gdzie nie wchodzi w rolę reportera, wygasza nieco inklinacje publicystyczne i zamiast reagować na każde drgnięcie otaczającej go rzeczywistości, pochyla się nad własną prywatnością, bada kondycję swoją własną i swoich najbliższych. Tam, gdzie grzebie w prochu, a nie w życiorysach. Tam, gdzie zapisuje “po moich zmarłych zostaną skrzepy ziemi / rozstępy powietrza”. Wtedy udaje mu się dostrzec to, co w zgiełku świata, domagającego się chronicznej uwagi, pozostaje nieuchwytne, nieoczywiste, choćby ten delikatny “trzepot oddzielający / ciało od tchnienia”.

Owszem, potrafi Wiśniewski przekonująco wejść w dyskurs medialny, poruszyć tematy o charakterze powszechnym, którymi zajmują się także inni – na swoje sposoby w zależności od profesji czy wrażliwości. “jestem mistrzem kreacji z niczego – pod Moim dotykiem / co nie istniało staje się przelewem, banknotem, plastikiem” – zapisuje i ta liryczna transformacja w jego demiurgicznym wcieleniu brzmi przekonująco. Ale i tak wolę go tam, gdzie – samotnie zawieszony w bezczasie, nad światem wymarłym – kreśli frazy piękne i czyste. Jak choćby ta: “nic się nie zdarzy nad ciszę pogorzeliska. // nic nad słowo spadające przez firmamenty // nieme // bezcielesne // bezdomne”. Albo tam, gdzie dialoguje ze Zbigniewem Herbertem, poetą zapewne dla niego ważnym i nagle znaczenie tej wagi w wierszu napisanym wtedy, cztery lata po śmierci Herberta, przynosi mroczny i plastyczny obraz: “Jest tylko cień / (ma cztery lata dojrzewa do pełnociemności)”.

“Kiedy czytam wiersze Radosława Wiśniewskiego, to utwierdzam się w przekonaniu, dawno już kiełkującym niepokojąco radosną intuicją, że pisanie stanowi osobny kontynent. Że wiersz potrafi być świętem. Że poeci są wysłannikami innego świata, zrzuconymi wśród nas spadochroniarzami z odrębnej rzeczywistości” – tak napisał Jarosław Klejnocki w posłowiu do tomiku Nikt z przydomkiem. Zasadniczo zgadzam się z tą diagnozą. Z niewielkim może życzeniowym zastrzeżeniem, żeby owi kosmiczni spadochroniarze, o ile nie odmrożą sobie rąk na poligonie, nie poplątali linek przy czaszy i starali się lądować w jednym miejscu, jeśli to możliwe.


Wiersze nominowanych autorów

Justyna Bargielska

dzień pod snem

we śnie jej przyjaciel łamie podstawę czaszki.
śniąca wisi odcięta patrząc jak jego twarz
zapada się do środka. znikają usta w które
mogłaby go pożegnać. teraz poszuka
w sobie lecz nie powie co znalazł.

dzień mija na liczeniu. żółtych prętów
w ogrodzeniu tramwajów, frędzli leszczyny,
rudych kobiet na filmie, chwil dzielonych
na już i jeszcze nie. ile przyjdzie zostawić


Juliusz Gabryel

Wyzwanie

Uderz mnie a będę silniejszy
wiedza jest błędem zakodowaną krzywdą
najbardziej martwi zwycięzcy
podaję wam rękę
przez próg

rozkołysanej lampy

cienie przestały imitować rzeczywistość
biegną przetrząsać szuflady
szukają ostrych narzędzi

żyjąc w lesie odciętym od podłoża
głośno się śmieję
podnoszę głowę jak rakietę kwiatów


Michał Kasprzak

[Światło spełzło po okolicy]

Światło spełzło po okolicy przez co krajobraz
z nagła wyostrzony na mnie przyległem do tego
zakażenia i zmyślam jak się w nim uszczelnić
znieczulać choćby zamiejscowo gdzie
sylabizowany z przypadłością na co drugą
samogłoskę którą opuściłaś okładany wierszem jednym
słowem bez ciebie drugim bez tego
pierwszego sam ogłoszę dopełnienie źrenic
i zapłon galaktyk


Paweł Kozioł

[JEŻELI z wiersza nie zbuduję domu]

JEŻELI z wiersza nie zbuduję domu
dla zmarłych ciemny będę jak dom po nich który
stoi na ustach ziemi one go wzywają

jak dom pod nimi: czarny mróz i gruz
węgla przed którym uciekają usta
i dom nad nimi: wir gdzie wrony wiatru

krzyczą bo gniazda budują ze skrzydeł
jak dom w nich wreszcie skoro nawet zmarli
mieszkają w sobie w gniazdach z siebie od

nowa trzeba ich zatem zbudować to znaczy
podnieść z pamięci plan padłego domu
przyjąć chrzest krzyku węgiel w usta wiersza


Robert Król

Siedemdziesiątych?

Palcami po ścianie. Tak, zaczynam
odliczać. Ulica wywołuje mnie z tłumu
jak małoformatową odbitkę. Powiela.
A tyle mieliśmy rogatych zamiarów.

Jak z rękawów sypały się pod nogi
drobne pocałunki, pękające na ustach
niczym poruszone opuszkami
pęcherze. Ich historie, cierpki koniec

na koniuszkach ruchliwych języków.
Wszystko to, czym byliśmy momentalnie
ściągani na ziemię, w takiej właśnie
chwili wpisuje was w puste pola.

Wczoraj w zadyszce widzieliście zamęt,
jutro zobaczycie lepiej. Wymrzecie
jak rzadkie ptaki lub łańcuszki nie
domkniętych nawiasów. I ty, mały

złośliwcu, też tam będziesz sterczał
nago z topniejącym soplem w ręku. ścięta
mrozem kałuża zwiąże ci stopy. Może
zdążysz ochłonąć, nim znów śnieg uderzy.


Joanna Mueller

Ból tabuli

co wyniknie co umknie co wyłowię
gdy encyklopedię mnie odemknę
co wysłowię gdy rozdrapię nierozcięte
kartki bielą zabolą jałowe
co chciałam odkryć do siebie
już dawno odkryte ode mnie
w myślowej pustce na siódme
spusty pocę się po co zamykam
w wiersz co wymknie się
co wemknie się co
minie mnie


Robert Rybicki

Szczątki kosmosu.

Kosmos zaczyna się od żabich
perspektyw. Kosmos czyli sufit,
nic czyli komentarz. Co było,
zjadło obrus, na którym nas
rozsmarowano i włożono w
mikrofale bytu, abyśmy tam
zmienili się w soczewkę dla
stęsknionego oczka z chmur.
Widziałem, ale czy to istotne?

Wyłaniam się z łożyska,
odcięta pępowina zmienia
się w pas u klamki albo
krzyk śledzonego przez niewidzialnych,
którzy wyglądają jak poblask
na foliowej torebce i pytają,
czy wiem, ale wiedzą inni
za mnie, ci z promocji
chleba w Afganistanie.

Widziałem, ale to szczegół?,
słomki traw, na których roztkliwia
nas sieć zarzucona przez pająka,
i złowiona muszka z milionem
bezradnych spojrzeń w jajeczka
kilka metrów dalej. Gdzieś
wyje pociąg rozkosznie gniotąc
szyny. Dyrektor okłada pejczem
call-girl, albo na odwrót. śniłem

jak śnią ci, którym wypalono oczy,
przez przypadek, kosmos nie
przyszedł, choć czekałem, Bóg
się nie złowił, rano mówiło
do mnie ustami radia, kawa
wspominała okręt. A skończyła
się całość twarzą wystrzeloną
w noc i pieniądze.


Radosław Wiśniewski

Nikt z przydomkiem Jurodiwyj mówi

po moich zmarłych zostaną skrzepi ziemi
rozstępy powietrza, dusza na ramieniu.
zatem badaj strukturę arytmii przecinającą
sen na wylot, skurcze powiek, trzepot oddzielający
ciało od tchnienia

po moich zmarłych zostanie strumień
spływający uskokami w zacięte milczenie
odblask modlitwy w obcym języku
zatem dopóki ziemia nie zasklepi źródła
– czerp, pij, stwarzaj siebie najlepiej jak umiesz
na ich obraz i niepodobieństwo

moi zmarli przybiją cię włócznią do jesionu
wyłupią oko, utną rękę; będą uczyć do ćwierci
włosa skracać rachunki sumienia i słuchać
jak bije serce dzwonu z krwi i kości

aż przyjdzie dzień gdy będziesz uważnie obserwował
wędrówki ptaków, dusza z ramienia zejdzie pod skórę

będziesz gotowy

by odejść

O AUTORZE

Roman Honet

Urodził się w 1974 roku. Poeta, wydał tomy: alicja (1996), Pójdziesz synu do piekła (1998), „serce” (2002), baw się (2008), moja (wiersze wybrane, 2008), piąte królestwo (2011), świat był mój (2014), ciche psy (2017), redaktor antologii Poeci na nowy wiek (2010), Połów. Poetyckie debiuty, współredaktor Antologii nowej poezji polskiej 1990 –2000 (2004). Laureat Nagrody im. Wisławy Szymborskiej 2015 za tom świat był mój. Tłumaczony na wiele języków obcych, ostatnio ukazał się wybór jego poezji w języku rosyjskim Месса Лядзинского (Msza Ladzińskiego, przeł. Siergiej Moreino, Moskwa 2017), tom w języku ukraińskim Світ належав мені (przeł. Iurii Zavadskyi, Tarnopol 2019) i serbskim Svet je bio mój (przeł. Biserka Rajčić, Belgrad 2021).

powiązania

Rozmowy na koniec: odcinek 23 Roman Honet

nagrania / TransPort Literacki Antonina Tosiek Jakub Skurtys Resina Roman Honet

Dwudziesty trzeci odcinek z cyklu “Rozmowy na koniec” w ramach festiwalu TransPort Literacki 28. Muzyka Resina.

WIĘCEJ

żal, może on

nagrania / TransPort Literacki Resina Roman Honet

Czytanie z książki żal, może on z udziałem Romana Honeta w ramach festiwalu TransPort Literacki 28. Muzyka Resina.

WIĘCEJ

Moje likwidacje

dzwieki / WYDARZENIA Krzysztof Siwczyk Marta Podgórnik Roman Honet

Zapis całego spotkania autorskiego z udziałem Romana Honeta, Marty Podgórnik i Krzysztof Siwczyk podczas Portu Wrocław 2009.

WIĘCEJ

Historia jednego wiersza, czyli ewangeliści przed hotelem Puro

recenzje / KOMENTARZE Roman Honet

Autorski komentarz Romana Honeta, towarzyszący premierze książki żal, może on Romana Honeta, wydanej w Biurze Literackim 17 października 2022 roku.

WIĘCEJ

Raczej szarpnięcie niż chwyt

wywiady / O KSIĄŻCE Roman Honet Zuzanna Sala

Rozmowa Zuzanny Sali z Romanem Honetem, towarzysząca premierze książki żal, może on Romana Honeta, wydanej w Biurze Literackim 17 października 2022 roku.

WIĘCEJ

żal, może on (2)

utwory / zapowiedzi książek Roman Honet

Fragmenty zapowiadające książkę żal, może on Romana Honeta, która ukaże się w Biurze Literackim 17 października 2022 roku.

WIĘCEJ

żal, może on (1)

utwory / zapowiedzi książek Roman Honet

Fragmenty zapowiadające książkę żal, może on Romana Honeta, która ukaże się w Biurze Literackim 17 października 2022 roku.

WIĘCEJ

Pamięć rozmawia z wiatrem

nagrania / Stacja Literatura Roman Honet

Czytanie z książki Pamięć rozmawia z wiatrem z udziałem Romana Honeta w ramach festiwalu Stacja Literatura 24.

WIĘCEJ

Czysty układ

wywiady / O PISANIU Joanna Mueller Roman Honet

Rozmowa Romana Honeta z Joanną Mueller, opublikowana w cyklu prezentacji najciekawszych archiwalnych tekstów z dwudziestopięciolecia festiwalu Stacja Literatura.

WIĘCEJ

Pamięć rozmawia z wiatrem

utwory / zapowiedzi książek Roman Honet

Fragment zapowiadający książkę Pamięć rozmawia z wiatrem Romana Honeta, która wkrótce ukaże się w Biurze Literackim.

WIĘCEJ

Trzeba walczyć do końca

wywiady / O PISANIU Robert Rybicki Roman Honet

Zapis rozmowy Romana Honeta z Robertem Rybickim, opublikowanej w cyklu prezentacji najciekawszych archiwalnych tekstów z dwudziestopięciolecia festiwalu Stacja Literatura.

WIĘCEJ

Poezja z nagrodami: świat był mój

recenzje / KOMENTARZE Roman Honet

Roman Honet odpowiada na pytania w ankiecie dotyczącej książki świat był mój, wydanej w Biurze Literackim 28 kwietnia 2014 roku, a w wersji elektronicznej 5 grudnia 2018 roku. Książka ukazuje się w ramach akcji „Poezja z nagrodami”.

WIĘCEJ

rzeczy używane

dzwieki / RECYTACJE Roman Honet

Wiersz z tomu świat był mój, zarejestrowany podczas spotkania “Odsiecz” na festiwalu Port Wrocław 2015.

WIĘCEJ

Symulacja świata

nagrania / Stacja Literatura Kacper Bartczak Maciej Jakubowiak Martyna Buliżańska Roman Honet Szymon Słomczyński

Spotkanie autorskie w ramach festiwalu Stacja Literatura 22, w którym udział wzięli Kacper Bartczak, Martyna Buliżańska, Roman Honet, Szymon Słomczyński i Maciej Jakubowiak.

WIĘCEJ

Tribute to John Ashbery

nagrania / Stacja Literatura Asja Bakić Bagio Guerra Bogusław Kierc Dawid Mateusz Joanna Mueller John Ashbery Kacper Bartczak Llŷr Gwyn Lewis Lynn Suh Marcin Sendecki Radosław Jurczak Roman Honet Ryan van Winkle Szymon Słomczyński Tomasz Bąk

Spotkanie autorskie “Tribute to John Ashbery” w ramach festiwalu Stacja Literatura 22.

WIĘCEJ

Poczucie łączności

wywiady / O KSIĄŻCE Joanna Roszak Roman Honet

Rozmowa Romana Honeta z Joanną Roszak, towarzysząca premierze książki Przyszli niedokonani, wydanej nakładem Biura Literackiego 5 lutego 2018 roku.

WIĘCEJ

W literaturze zawsze zostaje się w tyle

wywiady / O KSIĄŻCE Jakub Winiarski Roman Honet

Rozmowa Jakuba Winiarskiego z Romanem Honetem, towarzysząca premierze książki ciche psy, która ukazała się nakładem Biura Literackiego 21 sierpnia 2017 roku.

WIĘCEJ

matka współczesna

recenzje / KOMENTARZE Roman Honet

Autorski komentarz Romana Honeta w ramach cyklu „Historia jednego tekstu”, towarzyszący premierze książki ciche psy, wydanej w Biurze Literackim 21 sierpnia 2017 roku.

WIĘCEJ

jabłonie

dzwieki / RECYTACJE Roman Honet

Wiersz z tomu świat był mój, zarejestrowany podczas spotkania “Odsiecz” na festiwalu Port Wrocław 2015.

WIĘCEJ

[moja mała przyjaciółka…]

nagrania / Złodzieje wierszy Roman Honet

Wiersz z książki baw się. Klip zrealizowany w ramach konkursu “Etiuda z wierszem” dla studentów wrocławskiej ASP.

WIĘCEJ

Ciche psy (2)

utwory / zapowiedzi książek Roman Honet

Fragment zapowiadający książkę Ciche psy Romana Honeta, która ukaże się w Biurze Literackim 4 września 2017 roku.

WIĘCEJ

Wiersz na święta: kołyska dla króla

utwory / zapowiedzi książek Roman Honet

Poemat pochodzi z książki Ciche psy Romana Honeta, która ukaże się w przyszłym roku w Biurze Literackim.

WIĘCEJ

Milczenie, powrót, śmierć, dzieciństwo

wywiady / O KSIĄŻCE Grzegorz Czekański Roman Honet

Z Romanem Honetem o książce baw się rozmawia Grzegorz Czekański.

WIĘCEJ

otworzyłem sen nie mój, lato 1991. golden boy

recenzje / KOMENTARZE Roman Honet

Komentarz Romana Honeta do wierszy “otworzyłem sen nie mój” i “lato 1991. golden boy” z tomu baw się, który ukazał się nakładem Biura Literackie 9 czerwca 2008 roku.

WIĘCEJ

Otworzyłem sen nie mój

dzwieki / RECYTACJE Roman Honet

Wiersz z tomu baw się, zarejestrowany podczas spotkania “Moje likwidacje” na festiwalu Port Wrocław 2009.

WIĘCEJ

baw się

nagrania / Między wierszami Roman Honet

Joanna Orska, Agnieszka Wolny-Hamkało i Radosław Wiśniewski o czwartym tomie poetyckim Romana Honeta; rozmowa z Autorem oraz klip do wiersza „Korona” w reżyserii Anny Jadowskiej.

WIĘCEJ

[moja mała przyjaciółka…]

nagrania / Złodzieje wierszy Roman Honet

Wiersz z książki baw się (2008). Klip zrealizowany w ramach konkursu “Etiuda z wierszem” dla studentów wrocławskiej ASP.

WIĘCEJ

Dyskusja „Barbarzyńcy czy nie. Dwadzieścia lat po przełomie”

nagrania / Między wierszami Bohdan Zadura Darek Foks Dariusz Nowacki Justyna Sobolewska Krzysztof Jaworski Piotr Czerniawski Piotr Śliwiński Roman Honet

Port Wrocław 2009: wypowiedzi Dariusza Nowackiego, Piotra Śliwińskiego, Justyny Sobolewskiej, Piotra Czerniawskiego, Darka Foksa, Krzysztofa Jaworskiego, Bohdana Zadury, Romana Honeta.

WIĘCEJ

Czytajcie sami

recenzje / ESEJE Roman Honet

Recenzja Romana Honeta z książki Dialog w ciemności Władysława Sebyły w wyborze Wojciecha Bonowicza.

WIĘCEJ

Opisywanie pobytów w kolejnych systemach wartości i systemach obłudy

recenzje / ESEJE Roman Honet

Połów 2011. Fragment eseju Romana Honeta Nie łączyć, nie dzielić – o poezji Szymona Domagały-Jakucia.

WIĘCEJ

Odsiecz

nagrania / Z Fortu do Portu Filip Zawada Marta Podgórnik Roman Honet

Zapis spotkania autorskiego “Odsiecz” z Romanem Honetem, Martą Podgórnik i Filipem Zawadą w ramach 20. edycji festiwalu Port Literacki 2015.

WIĘCEJ

Cztery razy (o) Naraz

recenzje / KOMENTARZE Anna Kałuża Katarzyna Fetlińska Marta Podgórnik Roman Honet

Komentarze Marty Podgórnik, Katarzyny Fetlińskiej, Anny Kałuży, Romana Honeta do wierszy z książki Julii Szychowiak Naraz, wydanej w Biurze Literackim 4 kwietnia 2016 roku.

WIĘCEJ

Kobieta, muzyka, liryka i pies

wywiady / O KSIĄŻCE Artur Burszta Roman Honet

Rozmowa Artura Burszty z Romanem Honetem, towarzysząca premierze książki rozmowa trwa dalej, wydanej w Biurze Literackiem 8 marca 2016 roku.

WIĘCEJ

Myśląc o zmienności

recenzje / KOMENTARZE Roman Honet

Autorski komentarz Romana Honeta w ramach cyklu „Historia jednego wiersza”, towarzyszący premierze książki rozmowa trwa dalej, wydanej w Biurze Literackim 8 marca 2016 roku.

WIĘCEJ

miesiąc nieśmiertelnych

dzwieki / RECYTACJE Roman Honet

Wiersz z tomu świat był mój, zarejestrowany podczas spotkania „Odsiecz” na festiwalu Port Wrocław 2015.

WIĘCEJ

Żeby wrzał

dzwieki / RECYTACJE Roman Honet

Wiersz z tomu baw się, zarejestrowany podczas spotkania “Moje likwidacje” na festiwalu Port Wrocław 2009.

WIĘCEJ

Pieśń o powrotach, całości i częściach

dzwieki / RECYTACJE Roman Honet

Wiersz z tomu baw się, zarejestrowany podczas spotkania “Moje likwidacje” na festiwalu Port Wrocław 2009.

WIĘCEJ

Komentarz do wiersza “nikt nie zaśnie”

recenzje / KOMENTARZE Roman Honet

Komentarz Romana Honeta do wiersza „nikt nie zaśnie ” z tomu świat był mój

WIĘCEJ

Gorycz bliskości niechcianej

wywiady / O KSIĄŻCE Roman Honet

Z Romanem Honetem o książce świat był mój rozmawia Konrad Wojtyła.

WIĘCEJ

Nie ze względu na piękne obrazy, ale na moc słowa

wywiady / O KSIĄŻCE Martyna Buliżańska Roman Honet

Rozmowa Romana Honeta z Martyną Buliżańską, towarzysząca premierze książki Moja jest ta ziemia, wydanej w Biurze Literackim 26 września 2013 roku.

WIĘCEJ

Spacerów jestem głodny, niech zima się skończy!

wywiady / O PISANIU Maciej Kulis Roman Honet

Z Maciejem Kulisem o książce Połów. Poetyckie debiuty 2012 rozmawia Roman Honet.

WIĘCEJ

O wierszach Macieja Kulisa

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Roman Honet, współredaktor antologii Połów. Poetyckie debiuty 2012, o twórczości Macieja Kulisa.

WIĘCEJ

Jakby w kamieniu

wywiady / O PISANIU Patryk Czarkowski Roman Honet

Z Patrykiem Czarkowskim o książce Połów. Poetyckie debiuty 2012 rozmawia Roman Honet.

WIĘCEJ

O wierszach Patryka Czarkowskiego

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Roman Honet, współredaktor antologii Połów. Poetyckie debiuty 2012, o twórczości Patryka Czarkowskiego.

WIĘCEJ

Połów

wywiady / O PISANIU Marta Podgórnik Roman Honet

Redaktor według mnie nie powinien ogrywać żadnej roli. Ma być czytelnikiem. Sam tak traktowałem autorów, którzy trafili do mnie w Połowie.

WIĘCEJ

Nie łączyć, nie dzielić

recenzje / IMPRESJE Roman Honet

Roman Honet współredaktor antologii Połów. Poetyckie debiuty 2011 o twórczości Kamila Brewińskiego, Macieja Burdy, Szymona Domagały-Jakucia i Grzegorza Jędrka.

WIĘCEJ

Czytajcie sami

recenzje / IMPRESJE Roman Honet

Esej Romana Honeta towarzyszący premierze książki Dialog w ciemności Władysława Sebyły w wyborze Wojciecha Bonowicza.

WIĘCEJ

„dla mgły, dla pustyni”

recenzje / KOMENTARZE Roman Honet

Autorski komentarz Romana Honeta do wiersza „dla mgły, dla pustyni” z książki piate królestwo, wydanej nakładem Biura Literackiego 27 stycznia 2013 roku.

WIĘCEJ

„ptak już nigdy”

recenzje / KOMENTARZE Roman Honet

Autorski komentarz Romana Honeta do wiersza “ptak już nigdy” z książki piąte królestwo.

WIĘCEJ

To ja posadziłem palmy i wybrałem małpy

wywiady / O KSIĄŻCE Roman Honet

Z Romanem Honetem o książce piąte królestwo rozmawia Konrad Wojtyła.

WIĘCEJ

O poezji Sławomira Elsnera

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Bohater Elsnera przypomina człowieka znajdującego się na skraju wyczerpania, zatem jeśli miała tu miejsce konfrontacja, to właśnie jego zmuszono do kapitulacji. Do życia utajonego: na dnie, w piwnicy…

WIĘCEJ

O poezji Konrada Góry

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Poeta, który mówi swoją prawdę, nie ma potrzeby oglądania się wstecz, nie prowadzi go konieczność konfrontowania swojego komunikatu wobec innego.

WIĘCEJ

Czuję się zdecydowanie nieświadomy swojego pisania

wywiady / O PISANIU Roman Honet Tomasz Pułka

Rozmowa Romana Honeta z Tomaszem Pułką, towarzysząca premierze antologii Poeci na nowy wiek, wydanej w Biurze Literackim 8 kwietnia 2010 roku.

WIĘCEJ

Zapis niepewności

wywiady / O KSIĄŻCE Jacek Dehnel Roman Honet

Rozmowa Romana Honeta z Jackiem Dehnelem, towarzysząca premierze antologii Poeci na nowy wiek, wydane w Biurze Literackim w 2010 roku.

WIĘCEJ

Obecnie jestem panterą

wywiady / O PISANIU Justyna Bargielska Roman Honet

Rozmowa Romana Honeta z Justyną Bargielską, towarzysząca premierze antologii Poeci na nowy wiek, wydanej w Biurze Literackim w 2010 roku.

WIĘCEJ

O poezji Roberta Rybickiego

recenzje / ESEJE Roman Honet

Laudacja Romana Honeta, prowadzącego projekt Poeci na nowy wiek.

WIĘCEJ

O wierszach Urszuli Kulbackiej

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Wydaje mi się, że w wierszach Kulbackiej szczególnie ważne jest nieprzerwane zachowywanie czujności, tyle że powody tego stanu – odwrotnie niż w poprzednim wypadku – przeniosły się z ludzi, (którzy, ilekroć by się w liryce Kulbackiej nie spotkali, niemal zawsze krzyczą, przeklinają, narzekają) na rzeczy martwe i dlatego teraz nawet w zetknięciu z nimi trzeba zdać się na obsesyjną ostrożność…

WIĘCEJ

O wierszach Martyny Buliżańskiej

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Buliżańska pisze nonszalancko, ale to typ nonszalancji, który odnosi się nie do ignorancji, ale do wariacji powstałych dzięki jakości wykonania.

WIĘCEJ

O wierszach Krzysztofa Dąbrowskiego

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Krzysztof Dąbrowski ujął mnie swoją zachłannością na życie. Na świat. Przenikająca pazerność. Żarliwość. Nieoczekiwane, błahe zdarzenie, przypadkowy epizod potęguje głębię tego nienasycenia.

WIĘCEJ

O wierszach Dominika Piotra Żyburtowicza

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Daleko – to miara z naszego świata, mogłyby doskonale widnieć na niej dokładniejsze i wymierniejsze stopnie, ale tu nie chodzi o rachunek, ale o wysłanie pewnego sygnału: możliwość ostatecznego zniweczenia – może bezpowrotnej śmierci, może rozstania na zawsze – zostaje wykluczona.

WIĘCEJ

Połów 2010 okiem Romana Honeta

wywiady / O KSIĄŻCE Roman Honet

Czasem trafiały się zestawy oryginalne, świadczące o gotowości, ale także o zdolności do podjęcia ryzyka przez autora, zdarzało się to sporadycznie, zresztą nie spodziewałem się odwrotnych proporcji, i to właśnie owe zestawy stanowiły dla mnie punkt odniesienia…

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Suplement

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Kierowało mną wyłącznie przekonanie, że wiersze przywołanych autorów, to, co wnieśli oraz wnieść mogą do liryki polskiej, domaga się – z racji mojej roli w całym projekcie – zdecydowanej reakcji.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2009

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2009. Wśród wyróżnionych: Waldemar Jocher, Małgorzata Lebda, Joanna Lech, Dawid Majer, Agnieszka Mirahina, Teresa Radziewicz, Bianka Rolando, Anna Wieser.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2008

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2008. Wśród wyróżnionych: Szymon Bira, Marcin Czerkasow, Sławomir Elsner, Konrad Góra, Iwona Kacperska, Izabela Kawczyńska, Grzegorz Kwiatkowski, Monika Mosiewicz, Kamila Pawluś, Bohdan Sławiński.

WIĘCEJ

Poeci na Nowy wiek. Rocznik 2007

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2007. Wśród wyróżnionych: Kamila Janiak, Przemysław Owczarek, Marcin Perkowski, Jakub Przybyłowski, Jarosław Spuła, Julia Szychowiak i Marek Wojciechowski.

WIĘCEJ

Poeci na Nowy Wiek. Rocznik 2005

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2005. Wśród wyróżnionych: Magdalena Komoń, Bartosz Konstrat, Szczepan Kopyt, Piotr Kuśmirek, Piotr Mierzwa, Artur Nowaczewski, Dariusz Pado, Justyna Radczyńska, Dagmara Sumara, Anna A. Tomaszewska, Adam Zdrodowski.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2004

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2004. Wśród wyróżnionych: Jacek Dehnel, Tomasz Gerszberg, Tomasz Jamroziński, Roman Kaźmierski, Joanna Wajs.

WIĘCEJ

Poeci na Nowy Wiek. Rocznik 2002

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2002. Wśród wyróżnionych: Jacek Bierut, Ryszard Chłopek, Grzegorz Giedrys, Małgorzata Jurczak, Tobiasz Melanowski, Anna Piekara, Paweł Sarna, Marcin Siwek.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2001

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2001. Wśród wyróżnionych: Marcin Cecko, Agnieszka Kuciak, Paweł Lekszycki, Piotr Macierzyński, Marcin Ożóg, Edward Pasewicz, Michał Sobol, Małgorzata Sochoń.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2000

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2000. Wśród wyróżnionych: Wojciech Brzoska, Julia Fiedorczuk, Krzysztof Gedroyć, Anna Podczaszy, Adam Pluszka.

WIĘCEJ

Żadnego pokolenia nie było

wywiady / O KSIĄŻCE Roman Honet

Jeśli istnieje coś takiego, jak poezja roczników 70., to można być nawet królową angielską, ale lepiej się z tym nie obnosić, żeby nie wzbudzać zainteresowania psychiatrów. Ale ja tam nie wiem, czy istnieje…

WIĘCEJ

[dzień na wyścigach. rzeka niosąca kubły], echa jednego głosu

recenzje / KOMENTARZE Roman Honet

Natychmiastowe rozstrzygnięcia w pisaniu czasem są dla mnie równocześnie tak ostateczne, że stoję wobec konieczności uznania ich za nienaruszalne, choć powstały za moją przyczyną.

WIĘCEJ

O baw się

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Komentarze Joanny Mueller, Konrada Wojtyły, Macieja Milacha, Bartosza Sadulskiego, Jakuba Momry, Bartłomieja Majzla.

WIĘCEJ

Czysty układ

wywiady / O PISANIU Joanna Mueller Roman Honet

Rozmowa Romana Honeta z Joanną Mueller, opublikowana w cyklu prezentacji najciekawszych archiwalnych tekstów z dwudziestopięciolecia festiwalu Stacja Literatura.

WIĘCEJ

Trzeba walczyć do końca

wywiady / O PISANIU Robert Rybicki Roman Honet

Zapis rozmowy Romana Honeta z Robertem Rybickim, opublikowanej w cyklu prezentacji najciekawszych archiwalnych tekstów z dwudziestopięciolecia festiwalu Stacja Literatura.

WIĘCEJ

Opierając się o szlaban liczymy wagony

dzwieki / RECYTACJE Łukasz Jarosz

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

Paralaksa w weekend

dzwieki / RECYTACJE Tomasz Pułka

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

Najpiękniejszej dziewczynie

dzwieki / RECYTACJE Tomasz Pułka

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

Elegia dla Teresy Radziewicz

dzwieki / RECYTACJE Tomasz Pułka

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

Szczątki kosmosu

dzwieki / RECYTACJE Robert Rybicki

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

Przez frontowe okno

dzwieki / RECYTACJE Konrad Góra

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

mijanie

dzwieki / RECYTACJE Joanna Lech

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

Będą kwiaty

dzwieki / RECYTACJE Julia Fiedorczuk

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

Hotel Rzeszów

dzwieki / RECYTACJE Jacek Dehnel

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

Oko

dzwieki / RECYTACJE Łukasz Jarosz

Wiersz z tomu Poeci na nowy wiek, zarejestrowany podczas spotkania “Poeci na nowy wiek” na festiwalu Port Wrocław 2010.

WIĘCEJ

O poezji Sławomira Elsnera

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Bohater Elsnera przypomina człowieka znajdującego się na skraju wyczerpania, zatem jeśli miała tu miejsce konfrontacja, to właśnie jego zmuszono do kapitulacji. Do życia utajonego: na dnie, w piwnicy…

WIĘCEJ

O poezji Konrada Góry

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Poeta, który mówi swoją prawdę, nie ma potrzeby oglądania się wstecz, nie prowadzi go konieczność konfrontowania swojego komunikatu wobec innego.

WIĘCEJ

Nowe sposoby

recenzje / ESEJE Paweł Kaczmarski

Recenzja Pawła Kaczmarskiego z antologii Poeci na nowy wiek przygotowanej przez Romana Honeta.

WIĘCEJ

Czuję się zdecydowanie nieświadomy swojego pisania

wywiady / O PISANIU Roman Honet Tomasz Pułka

Rozmowa Romana Honeta z Tomaszem Pułką, towarzysząca premierze antologii Poeci na nowy wiek, wydanej w Biurze Literackim 8 kwietnia 2010 roku.

WIĘCEJ

Zapis niepewności

wywiady / O KSIĄŻCE Jacek Dehnel Roman Honet

Rozmowa Romana Honeta z Jackiem Dehnelem, towarzysząca premierze antologii Poeci na nowy wiek, wydane w Biurze Literackim w 2010 roku.

WIĘCEJ

Obecnie jestem panterą

wywiady / O PISANIU Justyna Bargielska Roman Honet

Rozmowa Romana Honeta z Justyną Bargielską, towarzysząca premierze antologii Poeci na nowy wiek, wydanej w Biurze Literackim w 2010 roku.

WIĘCEJ

O poezji Roberta Rybickiego

recenzje / ESEJE Roman Honet

Laudacja Romana Honeta, prowadzącego projekt Poeci na nowy wiek.

WIĘCEJ

Widzenie księdza Romana? Antologia Poeci na nowy wiek

recenzje / ESEJE Marcin Jurzysta

Recenzja Marcina Jurzysty z antologii Poeci na nowy wiek przygotowanej przez Romana Honeta.

WIĘCEJ

Przeżywanie czasu w twórczości poetyckiej młodych i najmłodszych

recenzje / IMPRESJE Marcin Malczewski

Roman Honet – redaktor tomu, który dokonał wyboru poetów i ich utworów – zaprezentował dwadzieścia jeden sylwetek poetów, których zdaje się łączyć jedynie zawarty w tytule akt mianowania. Jednakże wybór składający się zawsze w zbiór zachęca przynajmniej do postawienia pytania o możliwe powinowactwa…

WIĘCEJ

Dwadzieścia dwa

recenzje / ESEJE Bartosz Sadulski

Recenzja Bartosza Sadulskiego z antologii Poeci na nowy wiek przygotowanej przez Romana Honeta.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Suplement

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Kierowało mną wyłącznie przekonanie, że wiersze przywołanych autorów, to, co wnieśli oraz wnieść mogą do liryki polskiej, domaga się – z racji mojej roli w całym projekcie – zdecydowanej reakcji.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2009

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2009. Wśród wyróżnionych: Waldemar Jocher, Małgorzata Lebda, Joanna Lech, Dawid Majer, Agnieszka Mirahina, Teresa Radziewicz, Bianka Rolando, Anna Wieser.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2008

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2008. Wśród wyróżnionych: Szymon Bira, Marcin Czerkasow, Sławomir Elsner, Konrad Góra, Iwona Kacperska, Izabela Kawczyńska, Grzegorz Kwiatkowski, Monika Mosiewicz, Kamila Pawluś, Bohdan Sławiński.

WIĘCEJ

Poeci na Nowy wiek. Rocznik 2007

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2007. Wśród wyróżnionych: Kamila Janiak, Przemysław Owczarek, Marcin Perkowski, Jakub Przybyłowski, Jarosław Spuła, Julia Szychowiak i Marek Wojciechowski.

WIĘCEJ

Pomiędzy kamienicą i światem zewnętrznym

recenzje / ESEJE Marcin Orliński Tomasz Pułka

Recenzja Marcina Orlińskiego z książki Poeci na nowy wiek

WIĘCEJ

Poeci na Nowy Wiek. Rocznik 2005

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2005. Wśród wyróżnionych: Magdalena Komoń, Bartosz Konstrat, Szczepan Kopyt, Piotr Kuśmirek, Piotr Mierzwa, Artur Nowaczewski, Dariusz Pado, Justyna Radczyńska, Dagmara Sumara, Anna A. Tomaszewska, Adam Zdrodowski.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2004

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2004. Wśród wyróżnionych: Jacek Dehnel, Tomasz Gerszberg, Tomasz Jamroziński, Roman Kaźmierski, Joanna Wajs.

WIĘCEJ

Poeci na Nowy Wiek. Rocznik 2002

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2002. Wśród wyróżnionych: Jacek Bierut, Ryszard Chłopek, Grzegorz Giedrys, Małgorzata Jurczak, Tobiasz Melanowski, Anna Piekara, Paweł Sarna, Marcin Siwek.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2001

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2001. Wśród wyróżnionych: Marcin Cecko, Agnieszka Kuciak, Paweł Lekszycki, Piotr Macierzyński, Marcin Ożóg, Edward Pasewicz, Michał Sobol, Małgorzata Sochoń.

WIĘCEJ

Poeci na nowy wiek. Rocznik 2000

recenzje / NOTKI I OPINIE Roman Honet

Prezentacje najciekawszych debiutantów z rocznika 2000. Wśród wyróżnionych: Wojciech Brzoska, Julia Fiedorczuk, Krzysztof Gedroyć, Anna Podczaszy, Adam Pluszka.

WIĘCEJ

W omatidiach roztrzęsiona afirmacja niepogodzenia

recenzje / ESEJE Przemysław Rojek

Recenzja Przemysława Rojka, towarzysząca premierze książki żal, może on Romana Honeta, wydanej w Biurze Literackim 17 października 2022 roku.

WIĘCEJ

Wiersz na święta: kołyska dla króla

utwory / zapowiedzi książek Roman Honet

Poemat pochodzi z książki Ciche psy Romana Honeta, która ukaże się w przyszłym roku w Biurze Literackim.

WIĘCEJ

„Każde ma na szyi psa”, czyli o nowej książce Romana Honeta

recenzje / IMPRESJE Katarzyna Kędzierska

Recenzja Katarzyny Kędzierskiej z książki Romana Honeta świat był mój.

WIĘCEJ

Kłębowiska sensu

recenzje / ESEJE Jerzy Madejski

Recenzja Jerzego Madejskiego z książki świat był mój Romana Honeta, która ukazała we wrześniu 2014 roku się w miesięczniku “Nowe Książki”.

WIĘCEJ

Podróż wstecz

recenzje / ESEJE Krzysztof Sztafa

Recenzja Krzysztofa Sztafy z książki świat był mój Romana Honeta, która ukazała się 9 lipca 2014 roku na stronie Literatki.com.

WIĘCEJ

Świat był mój

recenzje / ESEJE Roksana Obuchowska

Recenzja Roksany Obuchowskiej z książki świat był mój Romana Honeta, która ukazała się 12 listopada 2014 roku na na stronie internetowej DOKiS: Dolnośląska Kultura i Sztuka.

WIĘCEJ

Jaki jest świat według Romana Honeta?

recenzje / ESEJE Dominik Borowski

Recenzja Dominika Borowskiego z książki świat był mój Romana honeta, która ukazała się w lipcu 2014 roku w Kieleckim Magazynie Kulturalnym „Projektor”.

WIĘCEJ

Intymna tanatologia serca

recenzje / ESEJE Marianna Kijanowska

Recenzja Marianny Kijanowskiej z książki alicja Romana Honeta.

WIĘCEJ

Genetycznie sensualna fantazja Honeta

recenzje / ESEJE Marcin Sierszyński

Recenzja Marcina Sierszyńskiego z książki piąte królestwo Romana Honeta, która ukazała się na portalu wywrota.pl.

WIĘCEJ

Ręce i psy. O przywracaniu ciała w poezji Romana Honeta

recenzje / ESEJE Jacek Mączka

Recenzja Jacka Mączki z książki piąte królestwo Romana Honeta, która ukazała się w 2011 roku w kwartalniku „Fraza”.

WIĘCEJ

„Ostre fale głęboko w nas” — obrazy przejścia w piątym królestwie Romana Honeta

recenzje / ESEJE Monika Kocot

Recenzja Moniki Kocot z książki piąte królestwo Romana Honeta, która ukazała się w 2011 roku w kwartalniku „Fraza”.

WIĘCEJ

Ewangelia odwrócona

recenzje / IMPRESJE Magdalena Rabizo-Birek

Esej Magdaleny Rabizo-Birek towarzyszący premierze książki świat był mój Romana Honeta.

WIĘCEJ

Można znaleźć siebie

recenzje / ESEJE Magdalena Bartnik

Recenzja Magdaleny Bartnik z piątego królestwa Romana Honeta.

WIĘCEJ

Podróż pośmiertna

recenzje / ESEJE Andrzej Franaszek

Recenzja Andrzeja Franaszka z książki baw się Romana Honeta.

WIĘCEJ

Czarne Tęcze

recenzje / ESEJE Przemysław Witkowski

Recenzja Przemysława Witkowskiego z książki moja Romana Honeta.

WIĘCEJ

piąte królestwo – pięć uwag

recenzje / NOTKI I OPINIE Piotr Śliwiński

Autorski komentarz Piotra Śliwińskiego do książki piąte królestwo Romana Honeta, wydanej nakładem Biura Literackiego 20 stycznia 2011 roku.

WIĘCEJ

Dlaczego potrzebny jest nam Honet?

recenzje / ESEJE Michał Larek

Recenzja Michała Larka z książki piąte królestwo Romana Honeta.

WIĘCEJ

Nowe sposoby

recenzje / ESEJE Paweł Kaczmarski

Recenzja Pawła Kaczmarskiego z antologii Poeci na nowy wiek przygotowanej przez Romana Honeta.

WIĘCEJ

Widzenie księdza Romana? Antologia Poeci na nowy wiek

recenzje / ESEJE Marcin Jurzysta

Recenzja Marcina Jurzysty z antologii Poeci na nowy wiek przygotowanej przez Romana Honeta.

WIĘCEJ

Dwadzieścia dwa

recenzje / ESEJE Bartosz Sadulski

Recenzja Bartosza Sadulskiego z antologii Poeci na nowy wiek przygotowanej przez Romana Honeta.

WIĘCEJ

Jeśli zabawa, to własnym kosztem

recenzje / ESEJE Marta Baron

Recenzja Marty Baron z książki baw się Romana Honeta.

WIĘCEJ

Zabawy Honeta

recenzje / ESEJE Alina Świeściak

Recenzja Aliny Świeściak z książki baw się Romana Honeta.

WIĘCEJ

Robię rock’n’rolla w pustce i kostnicach

recenzje / ESEJE Sylwia Omiotek

Recenzja Sylwii Omiotek z książki baw się Romana Honeta.

WIĘCEJ

Honet "dziecko" i dzieci Honeta – nieustanna mediacja

recenzje / ESEJE Przemysław Owczarek

Recenzja Przemysława Owczarka z książki baw się Romana Honeta.

WIĘCEJ