Poezja z nagrodami: moja jest ta ziemia

W jakich okolicznościach powstawała nagrodzona książka? 

W licealnych, z całym moim ówczesnym zastępem figur, historii, popkulturowych podróży, czyli kompilacji tego, co w tamtych latach poruszało i pociągało najbardziej (i pewnie robi to nadal).

Jak ważna w Twojej twórczości jest właśnie ta książka?

Ważna tak,  jak podejrzewam dla każdego poety pierwsza książka; ważna też jako wkroczenie w świat (nie tylko literacki) młodego człowieka. Poza tym zawsze warto mieć jakiś punkt odniesienia, działający na zasadzie linii startu, bez widocznej w oddali mety.

Czy dzisiaj ta książka jest wciąż aktualna? Czy wówczas trafiła na swój czas?

Nadal się ją czyta, nadal wzbudza emocje, nadal się o niej dyskutuje. Więc żyje w swoim niezaangażowaniu, i to chyba najważniejsze.

Twój ulubiony wiersz z tej książki i dlaczego akurat ten?

Aktualnie „bydgoskie; mówi burżuazja”, pewnie dlatego, że jest najbardziej zbliżony estetycznie do nowego tomu. Ale jest to zmienne.

Czy otrzymanie nagrody zmieniło coś w Twoim pisaniu? 

W pisaniu zdecydowanie nie, w relacjach ja−świat pojęłam, że „iść prosto czasem znaczy iść najdłużej”.

Która nominowana wówczas książka jest dla Ciebie ważna i dlaczego? 

Teraz powiedziałabym, że tom Bartosza Konstrata. Prawdopodobnie dlatego, że pozwalam sobie szukać i błądzić (bo niezbadany to teren).

Nad czym obecnie pracujesz?

Skończyłam drugi tom i starym dobrym zwyczajem − odpoczywam.