Zamiast komentarza

Nie potrafię i nie chcę wypowiadać się na temat własnej książki, ponieważ uważam, że nie należy pytać autorów o ich ukończoną pracę. Nawet gdy przy pisaniu autorowi przyświeca jakaś uprzednio określona idea lub intencja – co z pewnością nie zdarza się często – skończona książka jest czymś, co wymyka się analizie czy wyjaśnieniom ze strony twórcy.

Mogę jednak powiedzieć co nieco o motywach mojego pisania. Tym, co zajmuje mnie z perspektywy koncepcyjno-estetycznej, jest kwestia języka, który stanowi odzwierciedlenie czystej percepcji. Co dzieje się w chwili, jakkolwiek krótka by ona była, pomiędzy widzeniem, poznaniem i nazwaniem? Co w tym dynamicznym układzie wpływa na naszą pamięć? W nawiązaniu do tego pytania znaczenie mają też fotografie, a w Nad rzeką przede wszystkim polaroidy, które naprowadzają pierwszoosobową narratorkę, kierując całą tajemnicę na właściwy tor.

Jako obserwatorkę i autorkę interesują mnie peryferie miast oraz krajów. Peryferie to strefy płynnych przejść, nieprecyzyjnie zdefiniowanych przynależności. Gdzie przebiegają granice historii, w jaki sposób się ukazują, a jak zacierają? Strefy graniczne – zarówno miast, jak i krajów  –  są zawsze znakiem obcego. I właśnie owa obcość jest tematem, który zdaje się zajmować mnie najbardziej. Choć miasto, takie jak Londyn, żyje dzięki swojej przepuszczalności dla obcych, to jednak obcość często w sposób konieczny łączy się z cierpieniem. Ale to także stan umysłu, który można samodzielnie wybrać.