zimniej

zimniej

im zimniej tym wolniej. puchną węzły i więzi – promieniują opuchlizny
po wewnętrznej stronie. mówią że śnieg jest końcem – obrazem który
łatwo przyswoić uformować by nikt nie zszedł niżej. metafora
na poziomie zero i tamten krajobraz: pierwsze zanurzanie w pasma
włosków. na równinach elektrycznej skóry fale gwałtownego ciepła.
cień mężczyzny opanowany przez hewel. ołtarz wypełniony

przesterowanym smutkiem.

noce nastawione na bielenie kości płoną jak domy. po obecnych
nie ma już śladu tylko kiełkujący głód wciąż przetacza się w żyłach.
to tutaj staliśmy nadzy. w dłoniach ta sama jakość skóry – bezpieczna
i pełna żalu. rozkwitanie wzroku gdy przychodzi żar bielszy niż śnieg.
może jeszcze lśni w oczach które otoczyła glina. pamiętam wstyd
połyskujący jak szkło w gardłach porzuconych kochanków twarz żony
pochylonej nad tobą cmentarz w ciszy. i to nagłe szarpnięcie zaciskanej

na ramieniu ręki.
krótkie. zaraźliwe.

Widziałem jak przyjmuje go ziemia i choć dopiero otwierało się nad nami lato, wszystko, co uruchamia pogrzeb, zachodzi chłodem, zmienia kolor. Nie powinno mnie być wtedy na cmentarzu, choć ostatnie lata spędziliśmy razem w autach, w mazurskich lasach, przydrożnych motelach, gdzie wymykaliśmy się często, by być ze sobą blisko.

Choroba zabrała go w kilka lat. Pamiętam naszą rozmowę telefoniczną, w której się żegnał. W kościele nie miałem odwagi podejść do trumny ani spojrzeć w oczy jego żonie i dzieciom. Gdy trumna zanurzała się w ziemi, czułem jak właśnie zamykają się trzy lata mojego życia. Wiersz przyszedł dekadę później. Jest przesterowanym slajdem, ćwiczeniem z utraty.