Cztery wiersze

Kopiec Welesa

Więc – któremu bogu toczysz parafinę?
Jaki duch przyjmuje brokat i cynamon?

Niech przyniosą wieniec, przypędzą bydlątko,
przygotują gulasz na sercu i miodzie.
Niech szarpią ligawę i gryzą golonko –
pieni się jabłecznik, rozświetlona limfa.

Chochlik czy już demon?

– trzeszczką wsiąkł w tę grzybnię,

owocuje kadmem i roznosi tojad.
Ponad śniadą dłonią, jałowcem we włosach

– ciasny hymenofor,
niema trupia główka.

Kopiec Stradom

Mała dłoń – a każe wiślanej jaszczurce
wić się innym brzegiem. Rachityczna:
jednak wznosi górę,

głuche arkosolium. Jakie nosisz imię,
jaki zapis białek w stęchłym materiale?

Ziemia, szczodry garniec, zacna gospodyni.
Przyjmie i zagarnie wzgardzone przez ognik.

Wapń i potas kości (a nie ceramika).
Zasuszony język traci wszystkie kody.

Kopiec Lutrów

Znaczą cię krzyżykiem – sięgasz po obelisk.
Wypalają imię; przygarniasz nazwisko.
Który dom ważniejszy: narodzin czy śmierci?

Który sen smaczniejszy: w bogu czy mamonie?
sam wyciągasz kartę nim zrobi to wróżka.

Spróchniały miesiączek oświetli litery –
poecie zostaną numery, nie słowa.
Ile zna z łaciny? „Najważniejsze łóżko.”

Kopiec Chmielnickiego

Ile wewnątrz serca jest ciemnego mięśnia?
Ile grudek ziemi wypełni oskrzela?
Tędy wschodzi gwiazda (gwiazda: dawca szpiku,

wątroby i nerek. Miska z podrobami).
Tędy wzejdzie księżyc, jak półdupek boga.

(kopyto sarenki jak mokra pieczątka)
Bezlistna gałązka, tutejszy proporczyk.
I pierwsze pytanie: to jest jeszcze polska?