Niech żyją wszystkie układy sensoryczne

Niech żyją wszystkie układy sensoryczne

Tak, piesku, tu kanapa i tu zapach dziadka.
Nie, piesku, kostka koca i nie ma tu dziadka.

Chciałabym być pieskiem: karma, spacer, sen.
Dziś jestem ręką: karma, spacer, sen.
Jestem także krtanią, pierwszą zwrotką wiersza.

Piętnaście wdzięcznych wersów dla ślicznej Jean Harlow

Dziecinny serafinku, choć nie jest to hydrolat,
zachwyca ów kłos pięknem, jak driadki niedokrwistej

wanilinowe runo, srebrzysty świerczek głowy;
dwie gałki cynamonu, glans-minerały oczu.

Skraj sukni w negatywie: pierwotna forma życia,
spod ręki Max Faktora. Piastunko cnych demonów,

alchemio androgenów, majaku pedofilnych.
Syjamska siostro matki i bibelocie męża.

Pierdółko na regale w siedzibie Goldwyn Majer.
Gdy czujesz wzrok mężczyzny, odrasta ci wnet hymen!

Toksyczny twój aromat usypia marylinki,
kwiatuszku fazy nocnej, gardenio starczej chuci.

ofiaro złotej ery i bambusowej pałki,
zdradź wreszcie tajemnicę,

skrobanka czy amoniak?

Dalida

Struga księżyca lepka jak pochwowy śluz;
Seledyn blond włosów, ich schillerescencja.

Ciążące samobójstwo jak pobranie szpiku;
Macica perłowa, jej skrzący potworniak.

Gipiura od krawca na poślubną stypę;
Trumna szyta z miary, jak cukier do bezy.

Ślepota od kajalu (źrenica jak kwazar).
Brokat w mokrym gardle (tchawica jak gorset).
Ciemna noc w jasności promienistej wchodzi.

Wyliczanka w pieśni, jej uboczne skutki.