Izabela Zaprzesławska

Marcin VIII. Czułość I

Posiadłbym cię całą, razem z błoną cienia do powiek,
razem z ukryciem ciebie za maskarą, z obcasami,
ze wzdłużnym krojem bluzki na oplocie talii,

z koronkami obszytymi bielizną, ich kształtem,
pleśnią i okryciem, razem z wiolinową linią,
która się wije przez zarysy płci bym cię zżerał;

do krwi pragnę przełknąć perfum cyklameny i pot
zlizać, całą cię ze wszystkim chciałbym w siebie wchłonąć,
tak, żebym został bez ciebie, sam z tobą, nareszcie.

Izabela VIII. Sentyment I

porusz się cicho bo uwielbiam gdy tak mówisz i wtedy
przez sekundę mogę wszystko chociaż oczywiście nic
nie mogę tak naprawdę dopóki spięty jesteś jak struna

gdybyś odpowiedział czymś poza wrogością jakiś
tension by się napiął może wtedy głośniej bym krzyczała
może krtań bym połknęła albo chociaż sukienkę zdjęła

więc powiedz mi czemu się mnie tak boisz przecież
kocham cię bardziej niż kosmos błysk kocha rozjarzony
w próżni doskonałej i wiem że uwielbiasz gdy tak mówię

Marcin IX. Czułość II

Chodź ze mną, mon coeur, będzie mokro i miłośnie.
Zaślinię ci szyję, a ślina tężeć będzie w chwili;
szepniesz mi to, co myślisz, a rano wargi zagryziesz,

skruszona światłem. Zaróżowią się nozdrza od potu
i ten zapach pokochasz serdecznie, dopóki w pościeli
nie znajdziesz ze słońcem wschodzącej mgły swojej i mojej.

Będzie flegmatycznie. Posuwiście i drżąco będzie,
będzie prężnie. Obejmiesz się czule, gdy się poczujesz
i przez chwilę zapomnisz, że lepko jest i boleśnie.

Izabela IX. Sentyment II

czemu właściwie robisz to sobie przecież wiesz
że skończysz na cacankach i tylko się w myśl wpędzisz
cały dzień męczącą o sprawdzianach niezdanych

czemu właściwie mi to robisz tak jakbyś nie wiedział
że ja wszystko zrozumiem a przełknę jeszcze więcej
i gdzie mieszkam też wiesz numer znasz tramwaj masz

czemu właściwie ją tak męczysz i w sieć wodniku plączesz
na wiecu gdzie w bębny tłuką i brzęczy forsy zbiórka
a gdy puszka pełna się stanie wodzirej znika w bramie

Marcin X. Czułość III

Touch me, baby. Can’t you see that I’m not afraid?
(The Doors)

Tak naprawdę nic straszniejszego nie ma, niż twój dotyk
jak lancet czułym muśnięciem tnący tkanki na strzępy.

Ta sekwencja dławi świąd w dłoniach. Szepty w półświetle
brzmią i mówią, że ktoś oprócz mnie jest tu jeszcze i jęczy.

Izabela X. Sentyment III

czy jeśli z Wisłą pójdę na randkę kiedyś
i płuca ci brudny nurt wypełni pojmiesz

że ja jestem tylko kobietą a jeśli się zjawi
ta która faktycznie warg ma czworo i wargą cię muśnie

odejdę bez słowa słóweczka nie pisnę
zniosę wszystko i nic nie wzniosę

kochać się w ścianie będę a gdy wejdziesz
w jej oczy i ścianę dostrzeżesz ją też kochać będziesz