Jarzmo (1)

retencja. fiszka pastucha

teren pisze niewidzialna ręka.
teren otwiera się jak księga
o kulistym kształcie i licznych
obrotach: spraw odświętnych

i potocznych. centrum to widmo. obwód
niknie w sobie. nie da się oddzielić
wód niebieskich od podziemnych. i nie wiesz,
w której rzece obmyłeś twarz,
tak ją rozmazały podwójne kręgi.

teren tkwi w kuli. „ja” kwili w centrum, i bywa,
że wnika w siebie mimowolnie, gdy obwód
to widmo i wchłania go dal, ponętne pismo.

jesteś obrazem jednak bez imienia, a droga
już zaszła skąd się nie wraca. składasz fiszki.
wsiąkłeś w wiersz rzekomo rzeczywisty:

o tym jak chłopca okłamał teren.
wiara przenosi góry, ale nie pokona szybszego
– szepnął dyktafon ujeżdżony przez ducha.

a to oznacza, ni mniej ni więcej:
reguły łamie się w samo południe.

klaun i klan. fiszka obosieczna

jeśli sam się nie chwalisz, jak opluty siedzisz.
połamie cię miasto. przyjdą z zębami polerowanymi

w cieniu. dyrektor to cyrk, jego łeb dotacja. kto rządzi
nie musi być człowiekiem. albowiem jest wieloręki

między anegdotą a papieroskiem, przemową a przypisem.
serce mu czasem dzwoni jak puszka. polipy czają się w jelicie.

niejeden on. przyjeb, to uszanują. ukochaj, bo zamiast niego
mogą tu przysłać jakąś kutwę i nie zdzierżysz. wolta

i schodzi się w gruz. składa hołdy kumplom. całuje
na odlew wroga. czaisz? to sztuka władania albo płakania.

nosisz na czole barwy klanu?
nie ma klanu? wypierdalaj.