Nie jestem człowiekiem z Sarajewa

Pieśń ocalałych

Życie posiada czasem całkowity sens
Wszystko, na co spojrzysz, przypomina harmonię
Którą utraciliśmy odchodząc z ziemskiego raju
Kelner ustawia parasol w pobliżu budki z lodami
Turkusowy szal powiewa nad rzeką
Dzień rozwija się jak mapa skarbów na stole kapitana Haka
Utrzyma nas w napięciu aż do samego zmierzchu
Będziemy poszukiwać znaczenia własnego życia
A potem, podobni do kretów o skarłowaciałych oczach
Z górniczymi latarkami na czołach
Skryjemy się w tkance mroku, z którego powstaje kosmos
Ciemna materia, nasza macica
Z wszystkimi odpowiedziami, pływającymi w pozycji embrionu
Wieczorem pojawia się drapieżnik
Łopot jego skrzydeł jest jak jedwab ześlizgujący się z ciała kobiety
Rozkopuje czarnoziem, w którym zaszyliśmy się w poszukiwaniu odpowiedzi
Pochłaniając nas, nasze dzieci i nasze sny
Oznajmia: nie istnieje żadna odpowiedź poza mną.
A kiedy się budzimy
Z oczami spuchniętymi od potęgi tej sceny
Osmaleni od skoków przez ogniste obręcze miast
Wiemy, że historia się powtarza
Na naszych plecach, jak zwykły eksperyment, odwrócona alchemia
Na naszych niezniszczalnych kościach ślady chłodnej broni,
Rolniczych narzędzi
Wapń do wapnia
Mięso w trawę, w grzyby, w dzikie zwierzęta
Każdy dzień się tak kończy
Choć zaczyna się doskonale
Lodami na patyku
Wesołym szczekaniem pudlicy
Wiatrem we włosach
Zapomnianym ludobójstwem.

nie jestem człowiekiem z Sarajewa

w Sarajewie
kwiecień to naprawdę najokrutniejszy miesiąc
który w retortach ciał miesza fantastykę z horrorem
widma wiszą w powietrzu, widma literackiej schizofrenii
te smutne kiście wszechświatów trzeba po prostu zerwać
dlaczego miałbyś płacić za nie własną krwią
domy na Bistriku i na Kovačach otoczono wysokimi murami
a dusze ludzkie otwarte są jak kopuły osmańskich meczetów
powietrze jest ostre jak w miesiącu zmarłych
w barowych opowieściach wojna nigdy nie dobiega końca
dywizje rozmieszcza się wśród butelek z piwem
rozmawia się o Serbach, Muzułmanach i Chorwatach
o winnych i o ofiarach
po stokroć ustaloną prawdę odmierza się w nanogramach
przecież narracja epicka to owoc czerwonych krwinek
jeśli Brazylia jest krajem o najwyższej liczbie piłkarskich selekcjonerów na świecie
tu mieszka najwięcej nieudolnych filozofów i mizantropów
na przekór wszystkiemu, co mnie niszczy i nadaje mi niewłaściwy kształt
wciąż uczestniczę w tworzeniu twego niedorzecznego mitu
Sarajewo, nie dostałem od ciebie nic
poza twoją poezją.

przechodząc obok Markali na chwilę przystanąłem

widziałem anioła na targu
siedział na blaszanym dachu stoiska
pod nim w drewnianych skrzynkach
piętrzyły się papryka, pomidor, młody ziemniak
kapusta, cebula i szpinak
stopami zwisającymi z dachu
dotykał delikatnie włosów przechodniów
jednemu z nich strącił kapelusz z głowy
wydmuchiwał łagodny wiatr, którym mieszał zapachy
świeżych owoców, warzyw, kwiatów i ryb
zaglądał ludziom w twarze
mierzył wzrokiem sprzedawców pracujących z odważnikami
wpatrywał się w ich nabrzmiałe spękane dłonie
rozpłakał się, ujrzawszy starszą kobietę
kupującą na jednym ze stoisk zepsute warzywa
rozpadał się drobny deszcz
wzdłuż płatków namalowanej niezapominajki
spływała jasnobłękitna farba
wyglądała jak kurwa w ciężkim makijażu
która zalała się łzami
anioł rozpostarł skrzydła i wzniósł się ku niebu
myślę, że jeśli w poezji istnieje sprawiedliwość
to pod osłoną nocy anioł powinien
wyrwać serce sprzedawcy, co oszukuje na wadze
choć nie wierzę, że tak się stanie
anioły przecież głównie pozują
i, nagie, marzną na freskach.