Pogranicza

Guajira

wykopki część ostatnia

twarze w popiele łemkowskie dzieci w paznokciach brud
takie dni wlokły się na kolanach z nosem przy ziemi
brudni pielgrzymi pogańskie obrzędy

całowałem się z ziemią
wkładałem wilgotny język w rozchylone bruzdy
gnuśny rytuał dążenia do szczytu

jak kazały rzędy
jak nam kazały nasze matki jak im kazały nasze babki
pochylonym kobietom było widać piersi

takie dni przychodzą do mnie o ich zwykłej porze
zdejmują ubranie namaszczają łojem każą się wielbić

sen o domu

w tym domu niegdyś kładliśmy się do snu
a było nas czternastu w jednej ciasnej izbie
gęste powietrze siekaliśmy nożem na nierówne kęsy

ktoś poszedł po wodę do studni
w głośnych piskach kobiet odbijał się echem aż za tamtą górą
chcieliśmy go mieć na sumieniu ale było nam wszystko jedno

takim losem dzielimy się z sobą niechętnie jak ostatnią skibką

dziurawe opałki pełne ulęgałek śniły się natrętnie
a po żmudnej pracy sen ten był tak święty
że płacz smutnych dzieci błogo obojętniał

byliśmy nieczuli wszystkie nasze części

potem pory roku stawały się na odwrót
smętne twarze ludzi wypleniały obłęd
cofały się w sobie leniwie odwracalne skutki
letnich popołudni

Potok słów

w tym potoku byliśmy kiedyś nadzy i bezwstydni
jeszcze przed poznaniem słów które się układały w wiersze
i te wiersze o naiwnej niespełnionej miłości były pierwsze
to były nasze pierwsze ludzkie słowa
które znaczyły
a których znaczenia nikt inny nie pojmował

poza tym potokiem nie mieliśmy nikogo
poza tym jednym który chciał nas słuchać
choć szumiał w głowach i rwał jak bimber

poza nim byliśmy niczym inni nie byliśmy niczym innym

mieliśmy tak stać rozdziawiać gęby wypluwać myśli
słuchać szemranych opowieści ufając że coś się zmieni
gdy się wypowie już wszystko

dziś kiedy nie mam już nic do powiedzenia mam ten wiersz
i jeszcze kilka innych

i nic się nie zmieniło