Pralnia De Netezon

Byczy łeb

Odkąd się urodziłam, w brzuchu mojej matki szaleje
ogromny byczy łeb. Miota się w jej opuszczonym ciele

i znaczy bliznami leżącą odłogiem matkę, która czasem
nie bardzo wie, kim jestem, to niepokojące

bo kiedyś cała się w niej mieściłam, na szczęście
zgodnie z astronomiczną konstelacją Raka jestem

żądna rozkoszy, godna zaufania i twórcza. To dla niej oparcie
Dowód na istnienie Boga między wodami płodowymi a kosmosem.

Gdy jadłyśmy zapiekankę z cykorią i szynką, dostawałam serową skórkę.
Całą. Dlatego, że chciałam.

Miłość to coś, co znam z garnka,
zawsze dwie dodatkowe łyżki do pełnego talerza,

drugi biszkopt ukryty w żółtym puddingu.
To często występująca forma matczynego zachowania

„Wypełnianie potomstwa”.
Zostawiłam w niej próżnię, więc sama miałam być pełna i krągła.

Pewnego ranka powiedziałam jej o pojawieniu się małych piersi.
Załamało ją to na długo.

W końcu dostałam stanik,
taki z Hello Kitty.

Rozjuszony łeb byka miotał się w jej brzuchu.
Próżnia jest pustką dopiero wtedy, gdy nic już się w niej nie mieści.

Powoli kamieniałyśmy w dwie osobne istoty,
Nie ma pewności,
która z nas stała się owadem, a która
bursztynem.

Bukareszt

Niektóre miejsca są tak małe,
że mieszczą się na czubku palca.
Próbuję pokazać, gdzie co było,
ale sama niewiele pamiętam.

Pośród gruzów zapomnianego stoi szafa na książki
mojego dziadka i niedzielne popołudnie,
kiedy razem oglądaliśmy atlas, jego palec
na stolicy Rumunii.

Że mieli tam „wspaniałą kolekcję dziwek”,
a ja myślałam, że dziwka to coś jak wieża Eiffla
i robiłam mu wyrzuty, że nigdy
nie przywiózł mi miniaturki.

Potem okazało się, że granice i dziadkowie są względni
tylko to popołudnie zapisano wypukłym pismem
na stronach atlasu jako popołudnie,
kiedy wciąż widziałam w nim świetnego przewodnika.

Hvannadalshnúkur

Czubki palców, przyssawki, tylko teraz nie zaśnij
jeśli teraz nie zaśniesz, to będziemy rozmawiać
możemy rozmawiać, tu, znad tej pościeli
o bladych wzgórzach za wodą
trawie, na której siedzieliśmy
na której jeszcze nie siedzieliśmy razem, letnich miesiącach,
które przeżyliśmy oddzielnie, rozjaśnionych włosach
i dłuższych dniach, tu, znad tej pościeli

tylko się teraz nie łam, skorpiony z mojej szafy na książki
tej nocy podróżują, teraz jest bezpiecznie, z ciepłem
na oknach, parą na twoich historiach, jest prawie
rano znad tej pościeli jeszcze ostatnia godzina, tu
w moich rozleniwionych lędźwiach, zostań, rozmawiajmy jeszcze,
w rozleniwionych lędźwiach mojego ciała

o: jamach brzusznych, sezonie ogórkowym, odległym lądzie w moich uszach,
gałęzie krzepkich drzew wzdłuż dźwięków słów
tu, sny w gorączce, tu, na tej pościeli sęki dłoni
i miski pragnienia, białe lilie do salonu, ściany
zapomniane plany, niewinność dżdżownic
w dziecięcej buzi, możemy rozmawiać tu, znad tej pościeli.

Kameleon II

Mówię z powolną melodią „tu” i „teraz”, i „zostań”
powtarzam to tak często, że zaczyna obcierać
że na powrót wtaczasz mnie w usta, kładziesz
niewypowiedzianą na falującym języku, delikatnie
tak delikatnie jak małe tłuste dziewczynki
kołyszą się przy chodzeniu.

A ja chcę, żebyś wypowiedział mnie na nowo, żebyś nie mógł przestać mnie mówić
żebym wyrwała się z głębi twoich ust
i żebyś dał mi nowe imiona, błędne
jak „kochanie”, „mała” i „powoli”,
żebym zaczęła zachowywać się jak uwarunkowany pies,
zakrywała odtąd piersi,
kiedy nagle wejdziesz do łazienki.

Wypowiedzmy w tę poduszkę kłamstwa o analogowej miłości,
gdzieś między językiem a zębami.
Może jednak przemkniemy sobie przez myśl,
Może przypomnimy sobie miejsce,
w którym zaczęło trząść
i nie potrafiliśmy już znaleźć rytmu.