szkody górnicze

lux ex silesia

deszczy się miasto szczycą wieżowce
tłuszcz uszczelnia szczeliny w asfalcie
czas warszawieje
i szybko szybko
szyb w szybach taksówek
czerwone okna i twarz na poduszce

grubnie cień na murach gruby*
którą Jerzy Gruba** kazał zmienić w grób
ciemno znów
grudzień gubi śnieg

szczypią oczy wiersze wiszą w powietrzu
kałuży się Śląsk
kurczy się życie
szczęść Boże, kurwa, sztygarzy telefon

szkody górnicze

w późnych osiemdziesiątych
kopalniany telefon
zamieniono nam na ślad na ścianie
i tak nie dosięgałem
telefon wisiał 25 metrów nad ziemią
bo ósme piętro i wysoki parter

na wprost balkonu korzenie drzew
kopalnia wchłania górnicze osiedle
w zamian za deputat węglowy i trzynastą pensję

św. Barbara nie ocali miasta
choć kiedyś uratowała sąsiada
przyszłość ocala
to co jej potrzebne

Dwajściacoś

szliśmy przez miasto z obojętnością ciem
szliśmy przez miasto za papierosowym żarem
szliśmy przez miasto w kanabinolowy dym
szliśmy nie licząc kroków ani konsekwencji
szliśmy z niczym szliśmy z niczym
się nie licząc szliśmy kroki same się szły
szliśmy idąc

szliśmy przez miasto z paczką papierosów
w wewnętrznej kieszeni wszytej na wysokości płuc
szliśmy przez miasto czyniąc sobie ziemię odległą
szliśmy przez miasto –
w tym mieście nie ma mostów ani rzek
w tym mieście jest wiadukt komisariat
jest izba wytrzeźwień lombard i sklep
więc szliśmy przez

w tym mieście są dzieci ulic chodników amfetaminowych ścieżek
są bezlistne drzewa gołe gałęzie splecione jak synapsy
są w suce psy senne głodne gołębie i głębokie
asfaltowe ścieki wpadające do martwych czarnych mórz
jest na butach sól brud kurz

w tym mieście są – buk im świadkiem – cisi koniobijcy
stawy w kopalnych zapadliskach i skróty przez cmentarz
są trzy dni między śmiercią i pogrzebem
są piosenki z telefonu i awanse do coraz niższych lig

w tym mieście są długie noce z piątku na niedzielę
są długi za ściemnione piątki* po 120 złotych
są ciemne dzielnice dzielące się na bramy
w których dziesiony kręcą** niewidzialne pięści rynku
są pozostawione przy łóżku niedoczytane książki niedopałki
są butelki – za dużo by wylać za mało żeby mrozić
są papierosy w wewnętrznej kieszeni płaszcza
wszytej na wysokości płuc

szkliliśmy sine oczy szliśmy przez miasto
za papierosowym żarem szliśmy silni nadzieją ciem

wyczerpujące pytania

przestało mi się wiedzieć o tym i o owym
przestało mi się zdawać że zdaję sobie sprawę
spadł mi poziom patosu we krwi

wszystkie odpowiedzi przestały być wyczerpujące
wszystkie odpowiedzi zaczęły być wyczerpujące

nie mieści mnie moje własne miasto
moje własne miasto mnie mnie
moja Polska jest od może do może
Bytom określa świadomość

hospicjum

umżyj