Taniec

Dlaczego

Wylewasz mi się dzisiaj z ramion
jak wino z pękniętego dzbana,
tak nieobecna, tak osobna,
we własne myśli zaplątana.

Próbuję złapać cię, zatrzymać,
lecz w rękach pustka, rozpacz wzbiera.
Szepczesz cichutko mi – Kochany,
ja sama muszę się pozbierać.

Poskładać się na nowo skrzętnie
troszeczkę już wybrakowana.
Czy taką mnie zaakceptujesz?
Czy dalej będę ta kochana?

Czy ja pogodzę się z mym ciałem
już trochę innym, skaleczonym?
Ile zostało kobiety we mnie?
Ile kochanki, ile żony?

Czy ja pogodzę się z mym ciałem
już trochę innym, skaleczonym?
Ile zostało kobiety we mnie?
Ile kochanki, ile żony?

Wylewam ci się dzisiaj z ramion
jak wino z dzbana pękniętego.
Spróbuj zrozumieć. Już nie pytaj.
Przecież ty dobrze wiesz dlaczego.

Próbuję złapać cię, zatrzymać,
lecz w rękach pustka, rozpacz wzbiera.
Szepczesz cichutko mi – Kochany,
ja sama muszę się pozbierać.

Taniec

Ona chciała zatańczyć na puentach,
niczym motyl wirować po sali;
kroki walca on dobrze pamiętał,
w karnawale się kiedyś spotkali.

Popatrzyli sobie w oczy głęboko,
tak głęboko, że coś w sercach zadrżało.
Ona do dziś ten wieczór pamięta,
zapłonęło pożarem mdłe ciało.

Zatańczyli światu na przekór
tak zwyczajnie, dostojnie, po ludzku.
On – przystojny i piękny jak anioł,
no i ona – na inwalidzkim wózku.

Wirowali po parkiecie do rana,
połączyła ich muzyka namiętna
i tańczyli oboje w powietrzu;
ona tak jak chciała – na puentach.

Wirowali po parkiecie do rana,
połączyła ich muzyka namiętna
i tańczyli oboje w powietrzu;
ona tak jak chciała – na puentach.

Przystanęli ludzie wokoło,
łuski mroczne opadły z duszy.
Ocierali ukradkiem łzy z oczu,
tak ten widok wszystkich poruszył.

Rozłożyli skrzydła pomięte,
uwierzyli w miłość od nowa.
Jak stubarwne, wolne motyle
tak zaczęli w powietrzu wirować.