Wywołuję siebie z ruin

Wrzesień

Wywołuję z siebie ruiny jakbym
strzepywał z ubrań piach i chociaż
nie skamieniałem to jestem bardziej
kruchy więc jaśniej mogę widzieć

mimo że to przez dziury i prześwity
mimo że pęknięcia zniekształcają sufit
podejdę do drzwi i otworzę widzialność
tego co pode mną i tego co we mnie

wszystko takie nienowoczesne chociaż
komputery za oknem słychać obce dźwięki
patrzę na pocztówkę i jakbym widział
prawdziwy świat który wyleciał jak krew

z urwanej ręki i rysował się tą farbą
jeszcze raz jakby specjalnie dla mnie
a i tak coś nie tak jakieś to nie świeże
dookoła zmieszane budynki z drzewami

pola z miastami i zalegający w przełyku
beton czy to ziemia smutna czy roztańczona
aż tak bardzo że zapomniała że poza murami
własnego ciała tańczy jedynie na orbicie

Wiadomość

Zgrupowałem w telefonie kontakty
do wszystkich moich zmarłych może
się przydadzą czasami siadam na
parapecie i do nich wydzwaniam

nikt nie odbiera skończyła się moda
na telefony stacjonarne a komórki
nie są raczej dziedziczne więc nagrywam
się na pocztę póki jeszcze jest

Pikanie

Kołdry w powietrzu ogólny półmrok
wielkie pikanie wynurzające się zza
horyzontu już się domyślam że skończyła
się zabawa wszystko zostało podłączone

do respiratora i kona drzewa trawy kwiaty
kamienie nawet nagrobki pikają w dolinach
cmentarzy przechadzają się podstarzałe
pielęgniarki wołają cicho – do domu czas
wrócić

złapałem w ręce grubą linę i mam ambicję
nawlec ją na dziurę która mam nadzieję
tylko zasłania słońce mam nadzieję że
jakoś to wszystko zwiążę choć wszystko pika

i tak będzie do końca każdego ranka lata
dekady wieku tysiąclecia wszystko będzie
podtrzymywane przy życiu a ja będę starał się
kablami od swojego związać się ze słońcem

Wielkie pieprzenie

Zanim odlecą miasta i utworzą darń
zobaczę wszystkie ciemne i jasne portrety
ułożone w drobną mozaikę tworzącą
inną twarz znaną nam w jakiś sposób

obecną w naszych zabawach zakupach
gdy patrzymy głęboko w palec wierząc
że coś między ciałem ciągle jest trzymając
za ramie zakręcamy wodę i kładziemy krok

pomiędzy drzwi jak w akordy w zadaszenie
mijając latarnie tu nie zwiędniemy mamy piach
do którego idziemy znając leżankę znając bar
co na księżycu zszywa rany i zapominamy

o światłowodach środkach czystości patrzeniu
dorastamy do ran przyniesionych w korcach maku
chociaż jesteśmy z parafiny to sklejeni z ziemią
i marzymy o wielkim pieprzeniu które nas wskrzesi