Machno nie jest monotonny. Próbuje różnych strategii i trzeba mu przyznać, jest skuteczny. Nie wyszykowano nam tu typowego zbiorku wierszy z zatrzęsienia tych, które zajmują wprawdzie w trakcie lektury, ale potem pozwalają czytelnikowi jak gdyby nigdy nic wrócić do własnych zajęć i jedynym śladem po lekturze jest tylko fakt, że niedawny czytelnik wyrobił sobie o książce jakieś zdanie, że może je sobie w odpowiedniej chwili przypomnieć, błysnąć umiejętnością formułowania sądów i oczytaniem. 34 wiersze o Nowym Jorku i nie tylko działają jeszcze przez jakiś czas po zarzuceniu, jak aspiryna, jak należy.

Nie mówi się o tym wprost, ale największym złudzeniem okazał się chyba ten mityczny Nowy Jork, który nie przestając być pępkiem (innego pępka nie ma – taki los!) ujawnia swoje liczne zwykłości i nawet niedoskonałości. Te wiersze przetłumaczone są ze swadą, ma się wrażenie, że ktoś siedzi naprzeciwko nas i nawija o tym lub o tamtym (…).

W tej niezwykłej urbanistycznej epopei, wśród przez niego samego wypatrzonych genius loci, Machno odnajduje wciąż nowe znaki tego, co go fascynuje i przeraża jednocześnie: ciągłość i przemijanie, przypadkowość i jakaś wyższa nieunikniona logika tej przypadkowości. Inny narzucający się temat to konfrontacja dwóch żywiołów – natury i kultury. Może najmocniejszym wyrazem tej konfrontacji jest wiersz o słynnym teatrze awangardowym La MaMa; w wierszu tym teatr nie jest szacowną świątynią sztuki, ale pasją w pogoni za zaspokojeniem niemal zwierzęcego głodu. (…) Obraz Nowego Jorku, tak jak w rzeczywistości, umiejscowiony jest w wierszach Machny pomiędzy zwierzęco zaborczymi wodami – Hudsonem, Rzeką Wschodnią i oceanem. Sam będący wyspą, otoczony jest wyspami i półwyspami połączonymi mostami, z których najsłynniejszy – Brooklyński – trafił do jednego z 34 wierszy w tym tomie.