Polska rośnie w siłę, ludzie żyją dostatniej. Z Marcina Świetlickiego 37 wierszy o wódce i papierosach zrobiło nam się po latach 49 wierszy o wódce i papierosach. Czytając je, coraz bardziej możemy być pewni, że Marcina Świetlickiego wódka i papierosy nigdy nie szły, nie idą i nie pójdą na marne. Czego także sobie i państwu życzę, choć bez wielkich nadziei.

Więcej wierszy o wódce i papierosach nie oznacza więcej wódki i papierosów. Ale w tej, ponoć pełnej, wersji wydarzeń historia krążącego po mieście oplutego mężczyzny znajduje swój finał. Taki jak zwykle: w mocnym, acz niezwykle cynicznym, postanowieniu poprawy. Rzecz jasna: całego świata.

Tytuł typowo konsumpcyjny… i rzeczywiście wyborna to uczta. Idealnie wyważony zmysłowy brutalizm, stany uniesienia w marynacie spleenu, cudownie słodko-kwaśna ironia. Mamy też przystawkę ze śmierci, która u Świetlickiego ma wyraźnie posmak miłości. Potrawa pozornie prosta staje się wyrafinowaną ucztą, po której czuje się niedosyt. A na deser wódka i papierosy. Typowo barbarzyńska uczta podniebienia…

– Panie Marcinie, dlaczego więcej tych wierszy, 37 przecież było? Dlaczego o wódce i papierosach Panie Marcinie Pan pisze? Dlaczegóż by nie o samotności, egzystencji szczęsnej? Dlaczegóż? To kwestia charakteru? – Nie proszę Pani – mocnej głowy…

Znowu Świetlicki… ciągle mocny… lepszy w wersji full… Dziwne, już dawno miał się skończyć.

Bohater Świetlickiego zabiera nas w rejs po kanałach, morzach i zatokach, wszelkich wodach sobie znanych, ale nie oswojonych. Ciemnego oswoić się nie da. Na nic się zdadzą armaty, szable i papugi mówiące. Owszem, poeta się światu odgryza, ale złudzeń co do siły ugryzienia raczej nie ma. Wiersze w tym tomie są pięknie i szorstkie, jak kadłub statku po bitwie. Nie da się ich wrzucić do jednego worka z napisem “historie miłosne ze śmiercią w tle”. Chociaż z drugiej strony nie byłoby to żadną ujmą. Oczywiście miłość i śmierć są, nierozłączne. Ale taki już los piratów. I ich kapitana. Który zawsze w formie.

Niepowtarzalny klimat lat 90. z mgłą dawnego ustroju w tle. Bohater krąży z czytelnikiem po mrocznych, mokrych i przygnębiających zakamarkach świata, w którym trudno się odnaleźć. Trudno się obejść. Bez miłości. Bez wódki. I papierosów. Te dwie ostatnie przyjemności, które pozwolę sobie nazwać wątpliwymi, nie są jednak dominantą w tym tomiku. To zaproszenie do zwiedzenia strefy duchowej intymności autora.