Czas przeszły dokonany – tą gramatyczną formułą można by ochrzcić wiersze Rafała Skoniecznego. Teksty pozbawione nostalgicznej pozłoty. Emanujące gorzką wiedzą o przemijaniu i rozkładzie, jaką dysponuje sądowy patolog dokonujący sekcji zwłok. W wierszach zebranych w Antologię hałasu błyszczy turpizm, igrają ze sobą namacalny konkret i mięsista ironia. Jednak przede wszystkim obcujemy z dojrzałą świadomością, dla której młodość nie staje się źródłem arkadyjskich westchnień, a przeszłość nigdy nie bywa podstarzałą damą domagającą się adoracji.

Czyżby wiele hałasu o nic? W zasadzie – najdosłowniej tak. Bo w Antologii hałasu Rafał Skonieczny robi aferę o to najgłośniejsze Nic: śmierć w wodzie, samobójcze skoki i pragnienie lotu prosto w słońce, złodziejskie wybryki w mieszkaniu, po których pozostają niedopałki i trzeba je dopalić. Jak widać, hałas dobrze robi naszym śmierciom.

Gdy słyszy się w radiu Depeche Mode od razu wiadomo, że to właśnie ten zespół. Pomimo różnych tonacji i odcieni zespół zawsze zgrabnie porusza się w swej osobliwej, specyficznej mieszance dekadencji, poczucia entropii i nieuchronności końca, ale jednocześnie głębokiej wiary w to, że gdzieś tam, za horyzontem następnej przegranej sprawy, istnieje miłość, która ma szansę nas wszystkich zbawić. Ta muzyka ma rytm, w którym możesz się zapomnieć i chłód, który zapomnieć ci nie da. Cóż więcej? Poezja Rafała Skoniecznego jest taka sama.

Sonety Skoniecznego chcą tworzyć mit. Mit powstawania, tworzenia, dojrzewania. W utworach tych mit dzieciństwa staje się legendą o szczęściu. Autor jest niby-kronikarzem, który namiętnie i precyzyjnie spisuje swój intymny, lecz uniwersalny apokryf o przemijającym czasie.