Jak można określić nowe formy, których potencjał wypróbowuje Andrzej Sosnowski w swoim ostatnim tomie? To przeważnie krótkie, dość statycznie rozbudowujące swoje znaczenia fragmenty, przełamujące ograniczenia powracające echem z dawnych tomów. Skłaniają się ku dyskursowi z tezą, z przesłaniem, które wykłada się wprost – bez uciekania się do szyfrów, spiętrzania figur czy elizji – rozpraszając i rozrzedzając poetycką energię tego, co zostaje wypowiedziane.

Książka Sosnowskiego to zbiór krótkich form, bezpośrednich fragmentów, refleksji, spostrzeżeń. Uderzająca jest konfrontacja z teraźniejszością opowiedzianą przez autora wprost. Dzisiejszy świat i jego prawidła zostają zdemaskowane, współczesne życie (oraz jego bohaterowie) stają się tutaj jałowe, uwiedzione przez blichtr i może pewnego rodzaju łatwość. Człowiek w takim spektaklu blednie, traci indywidualność, ostatecznie jego nie ma. Wizja Sosnowskiego paraliżuje.

Sosnowski tak naprawdę jest jednym z nielicznych nowoczesnych, futurystycznych wręcz poetów w Polsce. Jego proteuszowy język zmienia się, tak jak zmienia się sposób, w jaki dochodzą do nas odłamki informacji, szczątki zdań, coś, co ma sens i zarazem natychmiast go traci. 

Dom ran – tomik osadzony w świecie, który sam znajduje się niejako na krawędzi – pokazuje pęknięcie między tym, co chcielibyśmy rozumieć pod pojęciem „kultury”, a światem mediów, blichtru i „diamentowych tarasów”, w którym możemy być jedynie klientami (nie mędrcami, nie filozofami, ale właśnie klientami).

W swych utworach poeta odnosi się do wielu tekstów kultury. Sosnowski nie korzysta z półśrodków.

Tym razem [autor] ogłosił interesujący zbiór małych próz, ale styl ten sam, co wierszy – gęsty od gier i zabaw językowych, meandrowania między dykcjami twórców polskich i amerykańskich, łamigłówek dla szukających aluzji literackich, cytatów, przywołań i skojarzeń, rzeczywistości językowej dzisiejszej popkultury – prawdziwa polifoniczność. I cechujące te utwory ostra ironia, sarkazm, brak politowania dla rosnącej głupoty mass mediów, kreowanego przez nie stylu życia, infantylizmu. Jest to rzecz mocna, zastanawiająca, prowokacyjna.