Z wierszy w tomie Echa wyłania się dość jednorodny a bardzo intensywnie opisywany krajobraz: jest zawsze jakieś daleko (tam coś złego się dzieje lub stamtąd coś niedobrego ma przyjść tutaj); zawsze jest jakieś tu (np. dom – też niekoniecznie przyjazny); zawsze są woda (rzeka, jezioro) i las – raczej groźne. I w tym krajobrazie – jak z czarno-białych filmów Bergmana czy Tarkowskiego – żyją-bawią-się-idą-ku-śmierci dzieci, które są jak dorośli, oraz dorośli, którzy cokolwiek przypominają dzieci.

Tomikiem Bonowicza Echa rządzi obsesja przestrzenna, co daje o sobie znać w przywiązaniu do symetrii, podstawowej zasady pedantycznie przemyślanej konstrukcji książki. Tym samym utwory zapisane na początku i na końcu Ech współgrają z tytułem całości, który można też potraktować jako podpowiedź lekturową. Wiersze przedzielone pasmem ciszy nawołują się z dwóch brzegów, odbijają się w sobie (jak drugi w tomiku utwór Echa i przedostatni, Echa drugie) albo interferują.

Z szóstej książki poetyckiej Wojciecha Bonowicza dobiegają niepokojące echa szczęśliwego dzieciństwa. To właśnie niejednoznaczność jest siłą jego najnowszego tomiku.

Najnowsza książka Wojciecha Bonowicza trzyma wysoki poziom do jakiego przyzwyczaił nas wcześniej autor. Liryka pozornie prosta, wielowątkowa, głęboko poruszająca męską wrażliwością w jej najlepszym znaczeniu.

Wbrew temu, co w jednej z rozmów, powiedział Wojciech Bonowicz: “Już słyszę, że Echa to najmroczniejsza z moich książek”, paradoksalnie wydaje się, że najwięcej w niej słońca i upalnego lata – mimowolny efekt, a może jednak celowy? Wyłania się on z tych wierszy niczym symboliczna tęcza nad byłym obozem zagłady Auschwitz. No właśnie, bo i bohater zbioru powraca do Oświęcimia, który jest nie tylko miejscem naznaczonym Holocaustem, ale także jego wspomnieniami. Tym samym nie brakuje w utworach nuty nostalgii i powrotu do czasu dzieciństwa; nie brak także obrazu człowieka pogrążonego w twórczej niemocy (może dlatego, że dla bohatera Warszawa nigdy nie stanie się czterdziestotysięcznym małopolskim miastem); w końcu znajdziemy tu utwory metapoetyckie z parafrazą z Kandyda na czele: “Poezja to ogród. / Jeden go uprawia / inny / jest w ogrodzie”.