Te wiersze wydają się dziać same, w żywiole, bo przecież w tym wydaniu język jest żywiołem, prymarną siłą, która go pcha ku nowym wypowiedziom. Że jeszcze nie wie o czym? Ależ on wie, tylko szuka swojego wyrazu. Przypatrzcie się tym wierszom – tam jest masa zassanego z zewnątrz świata, to nie jest kolejny introwertyk, skupiony na estetyzacji stanów ego, które myśli. To ego doznaje, szamocze się i się chyba nie zgadza z porządkiem rzeczy świata tego.

Zachwyca mnie jego upodobanie do rzeczy małych. W tym upodobaniu bowiem widać czułą ostrość widzenia istotnych szczegółów, które są pierwiastkami ocalającej (z-calającej) pamięci. Dzięki takiemu widzeniu (widzeniu wieloma zmysłami) możliwe są zanurzenia / w szelest chwastów, gdzie spoczywają pokolenia / morskich świnek i żółwi. Przecież to jest anabaza dzieciństwa! Nie – dzieciństwa sentymentalnej abdykacji starych koni, ale – dzieciństwa mądrości uświadomienia sobie tego stanu, jakbym już chodził sam / po drugiej stronie .

Wiersze Przemka Witkowskiego to rodzaj puentylizmu rytmiczno-werbalnego. Słowo przybiera postać znaku. Sygnalizuje, unaocznia, sugeruje. Sugestie są jawne, namacalne, ale i wieloznaczne, dopiero czytelnik ma dojść do właściwego znaczenia. Znak, sygnał jak kolejne punkty, od których powstaje zbiór obrazów. Zbiór jest nieuporządkowany i fragmentaryczny, osadzony w głębi ludzkiego doświadczenia. Jak jakaś błyskotka XXI wieku połyskuje we wszelkiego rodzaju nadmiarze. Jest jak czerwone światło, które uczy, jak nie godzić się na banalną procedurę poezjowania. To mocny głos pokoleniowy, który nawołuje do pójścia dalej. Poza poezję. Poza i dalej.

U Witkowskiego napięć nie ma żadnych, a jednocześnie każdy z tych jego bezkierunkowo pęczniejących wierszy całkiem dobrze sadowi się w istnieniu, nie wykazuje niedorozwojów ani skaz. W przeciwieństwie do znanych nam poetyckich płaskorzeźb panuje tu gładkość slajdu, ale wykonanego dobrym aparatem i nawet kryjącego… jakieś tam… osobiste?… ontologiczne?… sekrety…

Przemysław Witkowski buduje Domek-życie i nie jest to domek z kart. W sieni (wiersza) ustawia rtęć, igły, czarne szlaki, smar. W pokoju (wiersza) olśnienia na ludzką miarę: włosy dziewczyn, pepsi, macierzankę. W korytarzu (wiersza) prowadzi historię, bo każdy z wierszy jest ciężki od treści. W przedsionku (wiersza) kotłuje się język, trwają bachanalia.