Właściwie wszystkie dotychczasowe tomy Jarniewicza mają postać makijażu – czegoś sztucznego, nienaturalnego, odtwarzającego świat i wprowadzającego doń momenty niejednoznaczności, nieobliczalności, wreszcie niepewności. O ile jednak w książkach poprzednich doświadczenie różnorodności i wielorakości ludzkich sytuacji, języków i światów znajdowało wyraz w takich figurach jak “daktyloskopia” czy “palimpsest”, o tyle teraz wiąże się ono z problematyzacją doświadczenia miłości. Warto zajrzeć do umieszczonej na końcu “Noty”, która da nam pojęcie, jak bardzo nowy tom przesycony jest cytatami i odniesieniami wziętymi z już to kanonicznych, już to heretyckich tekstów traktujących o miłości – od Pieśni nad Pieśniami po erotyki Apollinaire’a, Lolitę i Beatlesów. 

W tekstach, w których dominuje technika “makijażu”, odgrywania różnych miłosnych scenariuszy, wymyślania coraz to innych wersji życia, podmiot zdecydowanie bardziej się odsłania. Nie dlatego oczywiście, że możemy pod warstwą pudru i szminki dojrzeć prawdziwą twarz, ale dlatego, że to właśnie śmieszność wszystkich sytuacji, którą podmiot piszący uwypukla, mówi o nim najwięcej.

Coś zgrzyta we współczesnym języku współcześnie przeżywanej miłości – taka jest, jak mi się zdaje, główna konstatacja nowego zbioru wierszy Jerzego Jarniewicza, taki jest dla Makijażu punkt wyjścia. I cały ten tom jest świadectwem zmagań poety z językiem, w który nie daje się łatwo wtłoczyć tego, co doświadczone, przeżyte (w miłości).

Tytułowy makijaż jest tu metaforą tajemnicy: kim jest osoba ukryta pod makijażem? Co jest prawdziwe w tym teatrze iluzji? Brwi? Rzęsy? Paznokcie? Słowa są grą, czy mają ciężar prawdy? Bohater porusza się na oślep, bez wiedzy, co jest realne, a co jest tylko kreacją, sztuczką. A jednak książka jest pieśnią pochwalną kobiecości: jest jak przywołana w wierszu czekolada z kryształkami soli. 

[…] poezja autora Oranżady podszyta jest lękiem przed sztucznością. Jarniewicz należy do grona tych znakomitych pisarzy (Bursa, Iredyński, nowofalowcy, Zadura etc.), którzy są uporczywymi tropicielami konwencjonalności ludzkiej egzystencji.