Poezja Marty Podgórnik, przy całej swojej dyscyplinie intelektualnej i przede wszystkim formalnej, wyróżnia się niebywałym ładunkiem dramatyzmu, żywością języka, wynalazczością w dziedzinie odkrywania i kreowania nowych, intrygujących sytuacji lirycznych. ‘Paradiso’ będąc książką o usiłowaniach ‘urządzenia się’ w nietrwałym związku z drugim człowiekiem, poddaje ironicznej wiwisekcji wszystkie ‘pojęcia i terminy’ związane zarówno z toposem domu, wspólnoty, szczęścia, jak i samotności, smutku i rozpaczy. Jednocześnie jest to tom wyraziście ‘metapoetycki’, w którym modne tendencje i techniki literackie funkcjonują nie na zasadzie powielanych wzorców, lecz przeciwników w dyskusji, których się zarówno szanuje, jak i niszczy.

Marta Podgórnik stworzyła absolutnie przekonujący, oryginalny język poetycki – i to w bardzo młodym wieku.

Wiersze Marty Podgórnik pokazują, że o świecie codziennego doświadczenia można mówić w sposób intrygujący, unikając pułapek banału, kolokwialnego bełkotu czy estetyzującego zadęcia. Autorce należy gratulować odwagi, inteligencji i językowej werwy.