Można powiedzieć, że wiersz Podgórnik jest jak mikser, który autorka do końca utrzymuje jednak pod kontrolą. Bo choć w tym pamiętniku i niepamiętniku pojawiają się czasami zdarzenia pozornie nieistotne, co skądinąd można uznać za interesujący efekt rozrostu formy lirycznej w kierunku prozy, to poetka wciąż pozostaje bliska przedmiotowi.

Powracają te same sekwencje słów, tyle, że wypowiadane przez kogoś innego, w innym czasie i w innym kontekście. Ciekawie zmienia to perspektywy, z których przyglądamy się historiom Podgórnik. Ich sensy są już nieomal klasyczne: rozczarowana i rozżalona kobieta, fiasko miłosne, imprezy, hotelowe noce i samotność. Drugi wątek wiąże się z mitem poetki/artystki. […] Te dwie linie myślowe wpływają na siebie i współtworzą charakterystyczny dla Podgórnik szlif poetycki: autobiografizmu i zabawy w literackość, realności egzystencji i fikcji, piosenkowych melodii granych w tonie retro-melodramatu.

W niewielu polskich książkach poetyckich można znaleźć tyle interesujących wierszy. Niektóre z nich – gorzkie, rymowane, lapidarne – nieoczekiwanie kojarzą się z poezją Dorothy Parker, która przedstawiała w wierszach bohaterkę silną, ale obolałą, znieczuloną, ale nie nieczułą, zanurzoną w literackim świecie i na swoje nieszczęście – piekielnie przenikliwą. Świetnie to widać w wierszu „Chelsea Hotel No.5”, którego ostatnią zwrotkę mogłaby napisać Parker: „I poszłaś w pizdu, straciłaś się / Olałaś widownię i świat / I nigdy o Tobie nie powie nikt, że / Go kochasz, go nie kochasz / Czy temu podobne ple ple”.