W Różnych rodzajach Tomasz Ważny stawia na potoczność zrywanego w krótkich seriach języka. (…) Stara się budować wiersz na zablokowaniu swobodnego przepływu sensu, usiłuje zamykać przestrzeń ciągle powracającą próbą uzyskania dosłowności, odwodzącą od rzeczy i niemal wysuszającą słowa.

Tomasz Ważny snuje swoje enigmatyczne, meandrujące narracje, kreując jednocześnie galerię równie tajemniczych postaci, bezimiennych lub o obco brzmiących imionach, po czym starannie splata ich głosy i echa tych głosów. Jego wiersz – w którym płynnie zmienia się tożsamość postaci, ich słowa nakładają się na siebie, a bardzo konkretne, zmysłowe obrazy wyłaniają się z nieuchwytnych opowieści – wydaje się otaczać czytelnika, wchłaniać go, zamykać w swoim świecie. Choć świadomość języka, jaką widać u Ważnego, wskazuje na jego oczytanie w tym, co w poezji nowe i najnowsze, jego wiersze wyobraźnią poetycką, upodobaniem do zmysłowej i onirycznej metaforyki, wydają się czasami zbliżać do schyłkowych klimatów poezji modernistycznej. W jednym z wierszy Ważny przywołuje Douglasa Dunna, ale słychać też głos poety innej zgoła tradycji: jeśli początek zastał nas w Villa Borghese , to nie jesteśmy chyba daleko od lata, które zaskoczyło nas, idąc nad Starnbergersee . To ciekawa, osobna poezja, po której obiecuję sobie jeszcze wiele zaskoczeń.

Tytułowy wiersz “Różne rodzaje” dowodzi, że Ważny umie lirycznie opowiadać wstrząsające historie (…). Ostatecznie jednak nie chodzi o straszenie, lecz o szczepienie przeciwko śmierci.

Odczucia po lekturze piętnastu liryków Ważnego są raczej spójne i raczej jednoznaczne, brak chyba szans, by ktoś uznał te wiersze za z gruntu jasne i pełne postaci czytelnych. (…) Zbudowane są z mikronapięć między słowami, wciągają w pewien niejasny świat sytuacji i postaci trudnych do zaklasyfikowania.