Ta noc do innych jest niepodobna. Mogłabym tej nocy sprzedać za nieduże pieniądze Czytelnikom trzydziestu trzech wierszy Olgi Sipowicz romantyczną, po postmodernistycznemu ckliwą i tym samym kiczowatą historię, wytargawszy z piwnicy (której nie posiadam) gramofon i czarne płyty pracowicie skatalogowane przez mających hipisowskie korzenie rodziców. A jednak nic z tych rzeczy. Ta historia nie potrzebuje legendy.

W piosenkach Olgi Sipowicz, zawartych na kartach tomu Stoję, czuję się świetnie, rzuca się w oczy przede wszystkim to, że są to nieustająco dialogizowane monologi, skierowane do bliskiego człowieka przez bohaterkę wypowiadającą się w lirycznych przeżyciach, emocjach i pragnieniach.

Tekst “Boskiego Buenos” (jedna z najciekawszych w historii polskiej piosenki gry słów w tytule) można przeczytać na spokojnie, podobnie jak wiele innych, z którymi czas obszedł się wyjątkowo łaskawie. Ale to zasługa minimalistycznego stylu Kory, jej upodobania do mówienia o rzeczach istotnych poetycko, ale i dosadnie. 

Można nie lubić utworów Kory i Maanamu, nie chcieć słuchać, nie być wrażliwym na tego typu twórczość, ale z pewnością się je zna. Słyszało. Pamięta. Jakaż byłaby polska scena muzyczna, gdyby nie “Boskie Buenos”, “Cykady na Cykadach”, “Ta noc do innych jest niepodobna”? Ja sobie tego wyobrazić nie mogę. Trzy dekady zawarte w lapidarnych, dosadnych, drapieżnych, ale też lirycznych tekstach. Tekstach piosenek. Wierszach. W poezji po prostu. 

Kora w swoich tekstach przeciwstawia wytęsknioną wizję rzeczywistości prawdziwemu światu. O tym w gruncie rzeczy traktują jej piosenki. Motywy miłości, wolności, z którymi kojarzona jest twórczość Maanamu, istnieją jako warianty którejś ze stron tej nadrzędnej opozycji. Zawiera się w niej także rozróżnienie na to, jakim człowiek jest, a jakim się przedstawia, jakim się wydaje obserwatorom.