(…) Bargielska, będąc poetką oryginalną w sposób naturalny, jakby od niechcenia, ma dużą szansę na popularność. Byłoby znakomicie, gdyby uznanie dla niej przełożyło się na poczytność, a poczytność jej wierszy – na poczytność wierszy w ogóle.

Szybko przez wszystko to – wbrew odruchowym skojarzeniom z tytułem – nie bryk ani ekspresowe przypomnienie początków twórczości, to też nie do końca – albo nie tylko – świadectwo kształtowania się stylu poetki (jak książkę reklamuje wydawca). Ten tom to raczej rodzaj ostrzeżenia, by niczego nie być pewnym – jego dziwność i dzikość nie dają się oswoić ani ugłaskać. (…) Lektura Szybko przez wszystko może dać przyjemność wynikającą z przypominania sobie zapamiętanych fraz, ale równocześnie z wrażenia pewnej obcości tego, co znane (czytane już wcześniej). To frajda bycia niesionym przez te „szybkie” wiersze i hamowania na myśl: „co? wróć, jeszcze raz”. I tak jest dobrze.

Wielki głód wypowiedzenia wszystkiego nie jest u Bargielskiej zaspokajany słowotokiem. Poluzowaną wyobraźnię poetki wyraźnie kiełzna język. I z tego zderzenia – języka i wyobraźni – bierze się wrażenie swoistego wyścigu – słowa i obrazu. (…) Poezja Bargielskiej to szybkoobrotowa wirówka, w której odwirowany zostaje język. Uzyskane cząstki poetka zestawia w nowe konfiguracje. W ten sposób uzyskuje zupełnie nową jakość.

(…) dobra poezja wymaga ciągłych odczytań, co być może sugeruje nowa pozycja książkowa poetki. Poza tym, ci, którzy twórczości Bargielskiej jeszcze dobrze nie poznali, mają teraz kolejną okazję, aby to zrobić. A naprawdę warto, bo pełno w niej nie tylko kobiecości spostrzegawczej i czujnej, a także często ironicznej, ale i przejmujących refleksji nad śmiercią i przemijaniem, które tylko na pozór wydają się szybkie i rzucane w rozpędzie – “dzień staje/ się swoim własnym czarno-białym zdjęciem”. (Mitsouko by Guerlain) Wiele utworów jest dziećmi podszytych, wiele jest też refleksji o języku jako tworzywie, o cielesności człowieka i relacjach międzyludzkich. Poetka jakby ciągle próbuje potwierdzać sobie świat, jego dotykalność, jego wdzieranie się w “ja” – “Zanim/się wysiądzie,/wypada się upewnić,/że na zewnątrz jest jakiś świat”. (Poszalałe i pomarte) Dlatego też rozmawia z innymi i ze samą sobą. Choć pisze o śmierci, widać u niej silne pragnienie życia, także jego dawania innym, na przykład jako matka czy żona. Jest też świadoma własnej kruchości i niestałości, nieustannego cyklu mówienia i milczenia, pokonywania barier na granicy zewnętrzności i wewnętrzności.

Niektóre poezje są tak dobre, że właściwie nie potrzebują rekomendacji. Taki problem mam z Szybko przez wszystko Justyny Bargielskiej. Krótko mówiąc, jest to poezja przesiąknięta wielobarwnymi historiami i jeszcze bardziej barwnym i, chciałoby się powiedzieć, gibkim językiem. Ujmuje mnie wielość światów i wywoływany przy każdym czytaniu uśmiech.

Intensywna gimnastyka słowna zamknięta w prostych wyrazach, której można Justynie Bargielskiej tylko szczerze pozazdrościć. Zwłaszcza debiutanckiego Dating sessions, do którego wcześniej nie miałem okazji sięgnąć.