Wisła­wa Szym­bor­ska powie­dzia­ła: „Nie mogę sobie wyobra­zić, jak wyglą­da­ła­by powo­jen­na poezja pol­ska bez wier­szy Tade­usza Róże­wi­cza. Wszy­scy mu coś zawdzię­cza­my, choć nie każ­dy z nas potra­fi się do tego przy­znać”. Czas, by się do tego przy­znać – naj­lep­szą oka­zją jest lek­tu­ra wyda­nych wła­śnie Wier­szy ostat­nich poety, któ­re upa­mięt­nia­ją dzie­sią­tą rocz­ni­cę śmier­ci auto­ra.