Wojtalę naturalnie przyciąga to, co nieoczywiste. Za jego pomocą sprawia, że narracja tych opowiadań, usytuowana między metafizyką tajemnicy a alegorycznym sekretem, ukazuje zarazem różnorodne losy wciąż społecznie deprecjonowanej miłości. Oto uniwersalny temat w śląskim uniwersum i ludzkie historie, które ujawniają czytającym je osobom najgłębsze potrzeby serca: akceptację, miłość i zrozumienie.

Kuba Wojtala opowiada – po śląsku godo – delikatnie intymnie i nostalgicznie. Klarownie i precyzyjnie. Jego wyobraźnia jest bujna, rozhulana, a granice światów przekracza w tę i z powrotem z wprawą doświadczonego opowiadacza. Są to czułość i groza, poczucie wyobcowania i przymus powrotu chłopca – podciepa do krainy dzieciństwa; galeria wyrazistych, wielowymiarowych postaci; cierpka ironia i ciepło. W każdym zdaniu czuć obecność narratora, który wychyla się ku czytelnikowi i szepcze: „Psst, chcesz usłyszeć ciekawą historię? „. Ta świadomość, że literatura powinna być dialogiem, to wielka wartość- pozwala mi mniemać, że oto narodził się pisarz.