Tom o gra­ni­cach „ja”, o sztu­ce, któ­ra uda­jąc, doty­ka praw­dy, i o wol­no­ści pod­szy­tej wąt­pli­wo­ścia­mi. Poeta, któ­ry wymy­ślił swo­ich hete­ro­ni­mów, tym razem mówi „we wła­snym imie­niu”. 46 wier­szy orto­ni­micz­nych to pierw­szy tak obszer­ny wybór poezji Fer­nan­da Pes­soi pod­pi­sa­nej jego nazwi­skiem. Książ­ka w prze­kła­dzie Micha­ła Lip­szy­ca obej­mu­je tek­sty publi­ko­wa­ne za życia i odna­le­zio­ne pośmiert­nie w kufrze z ręko­pi­sa­mi, uka­zu­jąc bogac­two sty­lów auto­ra – od „kubi­stycz­ne­go” „Uko­śne­go desz­czu”, przez sym­bo­li­stycz­ne sone­ty i ezo­te­rycz­ne minia­tu­ry, po saty­rę na reżim Sala­za­ra. Zbiór zamy­ka­ją „Taj­ne sto­wa­rzy­sze­nia” (1935) – pro­test, w któ­rym poeta sta­je w obro­nie ducho­wej i oby­wa­tel­skiej wol­no­ści. Dzie­sią­ty tom Biu­ra Lite­rac­kie­go z serii „Kla­sy­cy euro­pej­skiej poezji” przy­wra­ca Pes­soę z jego peł­nym, wie­lo­wy­mia­ro­wym gło­sem – jako filo­zo­fa, scep­ty­ka, misty­ka i oby­wa­te­la.