Przekład, Wiersz, Obieg

Przekład

Wyrwa­ny z obra­zu; obu­dzo­ny w księ­dze;
nauczo­ny szy­frów, zapo­mi­nasz mowy;

pozo­sta­jesz sam w próż­ni
swe­go prze­bu­dze­nia:

nie jesteś potrzeb­ny

(jesteś wol­ny)

Wiersz

bra­ciom Mela­now­skim

For­ma wyzwa­la uczu­cie wła­dzy nad tre­ścią.
Treść przy­no­si wra­że­nie sta­no­wie­nia for­my.
W ten spo­sób rze­czy­wi­stość zysku­je
kolej­ny poten­cjal­ny błąd

w zapi­sie.

Obieg

Fik­cja: źró­dło magicz­ne
wia­ry; oce­an opi­sa­ny
na dry­fu­ją­cej stro­nie;

odwra­casz od niej ośle­pio­ne oczy
i dopie­ro rozu­miesz mowę:
tę mate­rię dzie­lą­cą się na włók­na

macie­rzy, któ­ra obra­ca się
w sen.

Dwa pierw­sze tek­sty igra­ją z sen­sem wła­sne­go ist­nie­nia, ponie­waż pozo­sta­ją w obrę­bie jed­ne­go krę­gu postrze­ga­nia; wiersz ostat­ni przy­wra­ca im ten sens, wykra­cza­jąc poza wyzna­czo­ny przez nie hory­zont; żaden z tych wier­szy nie mówi praw­dy.