Poetyczna poprawność

Ileż to uprzykrzonej radości płynie szerokimi strumieniami przedstawionego świata! Jest w czym wybierać, zaprawdę. A nie mogę być jak Janusz Rudnicki, bo, jak wiadomo, oprócz mózgu mam cycki, i nie mogę być jak Krzysio Varga, bo mną jeszcze kryzys wieku średniego nie targa, no i nie mogę być Tomaszem Lisem, bo się nie jaram przerdzewiałym PO-PiS-em, ale nie jest mi blisko i do feministek, bo wiem, gdzie przykleja się figowy listek. Mogłabym zostać Jackiem Dehnelem, ale trudno temu sprostać, nawet gdy intencje szczere. Tworząc grupę literacką, czy nazwałabym ją „szkołą”? Nie, bo w szkole średnio było mi wesoło. Gdybym była szefową Biura Literackiego, nie zatrudniłabym tu tego czy owego, za to – Instytut Mikołowski – brawo (szczególnie) za dwie ostatnie książki!

Czy ja dla Państwa właśnie zarapowałam? I to z happy endem? Niewykluczone. Kultura nam się cudnie pauperyzuje, i nikomu to nie przeszkadza. Mnie najmniej. Pięknie rozpleniony „postmodernizm” w najbardziej utopijnym wydaniu – mnie to się podoba, moja duszyczka łaknie siedemnastu tysięcy mgnień wiosny każdego poranka. Jednak jest coś, co uwiera w tym radosnym karnawale kulturalnej niekompetencji, niczym wiersz o papieżu w antologii menstruacyjnej. Kiedy poświęcam swój czas na obejrzenie i posłuchanie spotkania online z relatywnie młodym poetą (a jest to poświęcenie o niebo mniejsze niż widzialna ofiara ludzi, którzy w nim fizycznie uczestniczyli), bo raz, że znam człowieka, i lubię, ciekawi mnie jego pisanie, a jednocześnie fajnie jest podglądnąć medialne podrygi konkurencyjnego wydawnictwa – oczekuję czegokolwiek, poprzeczka jest u mnie bardziej niż elastyczna. Niechby mnie wkurwił, zniesmaczył albo poderwał, a przynajmniej – zainteresował. Tymczasem usłyszałam słowa, które unieważniają moje pojmowanie sztuki i kultury, ba, unieważniają paradygmat poznawczy, na którym oparłam swoją pracę i poniekąd życie.

Bo, Drodzy Moi – nie trzeba już czytać książek, wystarczy je pisać. Bo poezja zaczęła się od Tomka Pułki i Konrada Góry, od Roberta Rybickiego i Tomasza Bąka – już nawet Szczepan Kopyt jest zbyt staroświecki, by sobie nim zawracać głowę. Kobiet piszących wcale nie było (to jest akurat oczywiste), a inspiracje klasyczne można absorbować poprzez lekturę książek zaledwie o pokolenie starszych kolegów. Sama strategia (prze)pisania literatury od nowa, choć wzbudzająca pełny politowania śmiech (jako egzemplifikacja naiwności poznawczej), byłaby może i interesująca, jako projekt, ale jedynie w wymiarze socjologiczno-antropologicznym. Nie w tym jednak upatruję źródeł mego zdumienia. Otóż – młody adept jest dumny, że nie zna podstaw. Nie tyle się do tego przyznaje, ile to wręcz haftuje na sztandarze. Jakby nie odrobił podstawowej lekcji – jeśli porywasz się na uśmiercenie swoich idoli, na potrzepanie dębem klasyki (nie twierdzę, że dąb ów nie jest spróchniały) – poznaj wroga, nim rozłożysz swój czeski scyzoryk.

I naprawdę, choćbyście mnie smażyli w smole, nie zrozumiem, jak można, nazywając się pisarzem, nie czytać, i być z tego dumnym. Nie wiem jak u Was, u mnie stosunek „przeczytane” do „napisane” wynosi 99,99 do 0,01%.

Kończąc, zaznaczę dobitnie, iż wszystkie osoby wymienione w niniejszym tekście to moi serdeczni koledzy po piórze; mają poczucie humoru i na pewno się nie obrażą. O koleżankach zaś – będzie innym razem.