46 wierszy ortonimicznych

[Księżyc (powiadają Anglicy)]

Księ­życ (powia­da­ją Angli­cy)
Z zie­lo­ne­go jest sera zro­bio­ny.
Choć­bym nie wiem jak się namy­ślał
Jakiś pomysł i tak jest stra­co­ny.

A to ten, wła­śnie ten, wła­śnie on
Przy­nieść miał wyba­wie­nie
Mojej duszy od bólu i od…
Sam nie wiem, czy to jest pra­gnie­nie.

Bo w moich pra­gnie­niach się liczy
Tyl­ko to, aby czuć myśla­mi.
Księ­życ (powia­da­ją Angli­cy)
Nie­bie­ski bywa cza­sa­mi.

Autopsychografia

Poeta zna­czy symu­lant.
Tak w uda­wa­niu celu­je,
Że uda­je nawet, iż bólem
Jest ból, któ­ry napraw­dę czu­je.

A czy­tel­ni­cy wier­sza
W czy­ta­nym bólu widzą znak
Nie tych dwóch, któ­re miał poeta,
Lecz tego jed­ne­go, któ­re­go im brak.

I tak sobie krą­ży po torach,
Rozum nasz śmie­sząc wiel­ce,
Ta kolej zabaw­ko­wa,
Któ­rej na imię ser­ce.

Wiersz

Nie­bo nie­bie­skie, świa­tło spo­koj­ne –
O brzeg się fale cicho łamią
Na pla­ży jasnej i skoń­czo­nej:
Opusz­ki pal­ców się tu bawią.

Na bez­i­mien­nym pia­ni­nie pla­ży
Gra­ją melo­dię, któ­rej nie ma.
Z jej ryt­mu w koń­cu się uka­że
Całość nasze­go dnia zna­cze­nia.

Jak było­by dobrze, gdy­by to star­czy­ło!
Jak traf­nie, gdy­bym wie­rzył przy tym,
Że te fale i morze, któ­re je zro­dzi­ło,
I to nie­bo żyją, i że są w nich byty!

[Śpię. Jeśli śnię, budząc się, nie wiem]

Śpię. Jeśli śnię, budząc się, nie wiem
O czym było to śnie­nie.
Śpię. Jeśli śpię bez snów, prze­bu­dze­nie
Rzu­ca mnie na otwar­te prze­strze­nie
Któ­rych nie znam, sko­ro się zbu­dzi­łem
W czymś, cze­go poznać jesz­cze nie zdą­ży­łem.
Już lepiej i bez śnie­nia, i bez bra­ku śnie­nia.
I lepiej bez prze­bu­dze­nia.

Boże Narodzenie

Rodzi się Bóg. Inni giną. Praw­dy sło­wo
Ani przy­szło, ani poszło: to, co się zmie­ni­ło,
To Błąd. Mamy Wiecz­ność nową,
A to, co minę­ło, i tak lep­sze było.

Śle­pa Nauka, co orze tę zie­mię jało­wą.
Dur­na Wia­ra, co marze­niem o swym kul­cie żyje.
Nowy Bóg to tyl­ko jesz­cze jed­no sło­wo.
Nie szu­kaj i nie wierz: cień wszyst­ko kry­je.

[Śmierć to jest zakręt drogi]

Śmierć to jest zakręt dro­gi.
Umrzeć to tyl­ko zejść z pola widze­nia.
Gdy nad­sta­wię ucha, sły­szę two­je kro­ki,
Nie mniej praw­dzi­we od mego ist­nie­nia.

Zie­mia zro­bio­na jest z nie­ba.
Kłam­stwo nigdzie nie ma gniaz­da.
Tu niko­mu nigdy zgu­bić się nie da,
Wszyst­ko to jest dro­ga i praw­da.