Historie nie są czymś, co się wydarza

Histo­rie nie są czymś, co się wyda­rza, histo­rie są opo­wia­da­ne.

W sie­dem­dzie­się­ciu epi­zo­dach tego Atla­su mowa jest wyłącz­nie o miej­scach, w któ­rych żyłem, po któ­rych podró­żo­wa­łem albo któ­re prze­wę­dro­wa­łem, i wyłącz­nie o ludziach, któ­rych spo­tka­łem przy tej oka­zji, ludziach, któ­rzy mi pomo­gli, któ­rzy się mną opie­ko­wa­li, któ­rzy mi zagra­ża­li, rato­wa­li mnie albo mnie kocha­li. Z jed­nym wyjąt­kiem: jeden jedy­ny raz mowa tu jest o miej­scu, w któ­rym nigdy nie byłem, ale któ­re dzię­ki opi­som mojej żony sta­ło mi się zna­jo­me. Nazwę tego miej­sca zacho­wam dla sie­bie, żeby przy­po­mnieć, że wie­le z tego, co, jak się nam wyda­je, wie­my o naszym świe­cie, zna­my tyl­ko z opo­wia­dań i że (pra­wie) każ­dy epi­zod tej książ­ki mógł­by być opo­wie­dzia­ny przez kogoś inne­go, kto odwa­żył się wypra­wić poza jakąś gra­ni­cę, w dale­ką dal lub choć­by tyl­ko do sąsied­niej miej­sco­wo­ści, i zbli­żyć się tam do tego, co obce.