Na ostrzu brzytwy

Cla­re Azzo­par­di jest w czo­łów­ce pro­za­ików mal­tań­skich. Przy­pusz­czam, że jest ona naj­bar­dziej wraż­li­wym i sty­li­stycz­nie wybi­ja­ją­cym się pisa­rzem w tym kra­ju.

Paul Xuereb, „The Mal­ta Inde­pen­dent on Sun­day”

Może zbyt wcze­śnie na tę opi­nię, jed­nak zary­zy­ku­ję: Cla­re Azop­par­di pod­nio­sła poprzecz­kę bar­dzo wyso­ko i trud­no będzie ją teraz prze­sko­czyć.

Noel Tan­ti, „Mal­ta Today”

Cla­re Azzo­par­di jest jed­ną z garst­ki mal­tań­skich pisa­rzy god­nych uwa­gi. Jej serie wydaw­ni­cze dla mło­dzie­ży już osią­gnę­ły sta­tus kul­to­wych i co roku znaj­du­ją się na liście best­sel­le­rów, w dużej mie­rze dzię­ki odje­cha­ne­mu, nie­po­waż­ne­mu, świe­że­mu sty­lo­wi ich autor­ki.

„The Books”

Pió­ro Azzo­par­di poru­sza się płyn­nie, z łatwo­ścią, więc i nam łatwo jest sobie wyobra­zić kobie­ty, o któ­rych pisze. Azzo­par­di z lek­ko­ścią prze­miesz­cza się mię­dzy swo­imi nar­ra­tor­ka­mi. Każ­da przy­no­si ze sobą nowy styl dia­lo­gu, więc może­my usły­szeć róż­nych boha­te­rów mówią­cych jak­by bez­po­śred­nio do nas. Każ­da wno­si też nowy punkt widze­nia na oso­bę, o któ­rej mowa: boha­ter­kę – a tak­że ofia­rę – danej histo­rii.

Ramo­na Depa­res, „Mal­ta Today”

Moż­na powie­dzieć, że mar­gi­na­li­za­cja jest czę­stym tema­tem utwo­rów Azzo­par­di. Żad­na z jej kobiet nie jest typo­wą posta­cią. Są to kobie­ty sil­ne, dzi­wacz­ne, obse­syj­ne, upar­te, tak, ale nigdy zwy­czaj­ne. A kie­dy autor­ka umiesz­cza je w zwy­czaj­nych oko­licz­no­ściach, trud­no nie zauwa­żyć ich sil­nych oso­bo­wo­ści. Książ­ki Azzo­par­di nie da się może zakla­sy­fi­ko­wać jako wal­czą­cej pro­zy femi­ni­stycz­nej, ale jest to z pew­no­ścią hołd zło­żo­ny praw­dzi­wej kobie­cie.

Ramo­na Depa­res, „Mal­ta Today”

Azzo­par­di malu­je obraz mło­dych czę­sto żyją­cych na ostrzu brzy­twy; ludzi, któ­rzy mają nie­pew­ne rela­cje ze star­szy­mi w swo­jej spo­łecz­no­ści. Zazwy­czaj jest to obraz sza­ry, a nawet czar­ny, ale wigor pisar­ski Azzo­par­di, wie­lo­aspek­to­wa kom­po­zy­cja jej opo­wia­dań nie pozwa­la czy­tel­ni­kom pogrą­żyć się w depre­sji.

Paul Xuereb, „Times of Mal­ta”

(wybra­ła i prze­ło­ży­ła Elż­bie­ta Wój­cik-Leese)