Chwila spojrzenia – wieczna tęsknota

Pew­ne­go wio­sen­ne­go poran­ka w 2016 roku sta­łam na bal­ko­nie pen­sjo­na­tu
w tokij­skiej dziel­ni­cy Seta­gaya i patrzy­łam, jak zim­ne, przej­rzy­ste nie­bo stop­nio­wo nabie­ra cie­płe­go odcie­nia. W tam­tej chwi­li mia­łam wra­że­nie, że jestem jedy­ną prze­bu­dzo­ną isto­tą na świe­cie.

Nagle na balu­stra­dzie, tuż przede mną, wylą­do­wa­ła wro­na, wyry­wa­jąc mnie
z odle­głych myśli i spro­wa­dza­jąc na zie­mię. Nie wydo­by­ła z sie­bie żad­ne­go dźwię­ku – nie zakra­ka­ła dono­śnie, jak robią to zazwy­czaj japoń­skie wro­ny – po pro­stu sta­ła tam w mil­cze­niu przez dłuż­szą chwi­lę. Od tego momen­tu obraz małej wro­ny nie­ustan­nie powra­cał w mojej pamię­ci.

W mia­rę upły­wu cza­su wspo­mnie­nia z tam­tej podró­ży na hana­mi zaczę­ły się spla­tać z moimi doświad­cze­nia­mi życio­wy­mi, aż w koń­cu poczu­łam, że muszę zna­leźć odpo­wied­ni język, by opo­wie­dzieć tę histo­rię.

Dla mnie ta opo­wieść to poszu­ki­wa­nie „wiecz­no­ści” – nie jako cze­goś sta­łe­go
i nie­zmien­ne­go, lecz jako cze­goś, co ist­nie­je w nie­ustan­nie mija­ją­cym życiu.

Zda­ję sobie spra­wę z tego, że już nigdy nie spoj­rzę na świat ocza­mi dziec­ka. Ale czy napraw­dę ist­nie­je gra­ni­ca mię­dzy doro­sły­mi a dzieć­mi? Każ­de­go dnia tra­ci­my cząst­kę wczo­raj­szych sie­bie, a zara­zem wzra­sta­my i zmie­nia­my się, wal­czy­my ze zwąt­pie­niem, z codzien­ny­mi wyzwa­nia­mi, z nie­koń­czą­cy­mi się zmia­na­mi.

Jako autor­ka mogę jedy­nie pozo­stać wier­na sobie i swo­je­mu dzie­łu.

Jeśli kto­kol­wiek – bez wzglę­du na wiek, płeć czy inne ety­kiet­ki, któ­re przy­kle­ja nam spo­łe­czeń­stwo – odnaj­dzie we Wro­nie i kwie­cie wiśni cząst­kę sie­bie, choć­by naj­mniej­szą, to utwier­dzi mnie w prze­ko­na­niu, że ist­nie­je mię­dzy nami
głę­bo­ka więź.

Da mi to rów­nież wię­cej odwa­gi, by dalej pozna­wać ten świat – z otwar­tym ser­cem i łagod­niej­szym spoj­rze­niem.