Czerwony śliski pałac (1)

Osobiste doświadczenie

W styczniu jechaliśmy nocnym pociągiem
Marakesz–Tangier przedział z kuszetkami
nasze błękitne oczy rozbłysły: kuszetki! ciepło
wszystkie komórki naszych ciał falowały na szynach
kończyłam czytać Osobiste doświadczenie Kenzaburō Ōe
przez sen drżałam od myśli
że wali się świat
obudziłam się, nerwowo pakowałam rzeczy
(co jeśli nie zdążę wyjść, zgubię się i już nigdy
się nie spotkamy)

nie było głosu, który powiedziałby gdzie i kiedy
gdy z nosa pociekła miękka słodka krew
z zadartą głową stałam przy oknie
było czarno, w ciszy wirowały
seledynowe i błękitne kapuściane gąsienice
które później zobaczymy
gdy będziemy szli przez łąki i śmieciowiska,
przez wymarłe osiedla i pastwiska dla krów
rozbolą mnie mięśnie, a ja przypomnę sobie, co to znaczy śnić
gdy miękkim sennym tłuszczem
są umazane wolne dni

Pocałunek

Śpiąca niebieska ulica w czerwcu
z zapartym tchem podziwiamy jak ślimaki roztapiają się w ekstazie
te magiczne proporcje, ich wspaniała równość
na początku obleśne, ale hipnotyzują
z rdzewiejącej skrzynki pocztowej
spuszcza się przezroczysty kleisty smark
tak wytrzymały, że utrzymał obydwa
powoli powoli kołują w powietrzu
błyszczą kleiste, obsypane ciemnymi plamami
a najstraszniejsze są te ich miniaturowe buźki
tworzą olbrzymie korony o kształcie dzwonu
organy płciowe
(nawet bym takich nie wymyśliła!)
w świetle telefonu las Pelerin świeci neonami
tego nie pokazują w telewizji
nigdy więcej tego nie zobaczę, udało się nam
to dla mnie o wiele większy cud
od obsypanego złotą kaszką
oprószonego złotym pyłem obrazu Klimta

lecz gdyby nie on, patrzyłabym inaczej

– Ieva!
–Tu jestem!

rano wybrzeże usłane jest glonami i meduzami –
przezroczystymi żelowymi pagórkami,
trudno stwierdzić, żywe czy martwe, w środku
delikatnie kołyszą się i mienią od strumieni wody
niewidoczne dla ludzi na plaży
biegamy i krzyczymy
nadzy, oszołomieni słońcem
lodowatą wodą, słoną pianą i powietrzem
robimy jumping jacks, skręcamy się ze śmiechu,
wszystkie części ciała podskakują nam synchronicznie
kompromitują wszelką powagę
kamienie i skały, pomniki, wiedzę statyczną

„wyzwolić od niepokoju, strzec od zazdrości”

później krzyczysz do mnie:
przy Twoim ciele lata meduza w bufiastej spódnicy
z cyklamenową koroną, z długim welonem
nie mamy odwagi jej dotknąć, może poparzyć –

radosnego to nie pociąga